ეს რა მომეჩვენაო,გაფიქრა,თვალები დააფახურა და კატას დააკვირდა.კატამაც თვალი თვალში გაუყარა.ამასობაში ბატონმა დერსლიმ ქუჩის კუთხეში შეუხვია და გზა განაგრძო.ახლა უკვე სარკეში ხედავდა,რომ კატა იმ აბრას კითხულობდა,რომელზეც ეწერა
,,პრივიტ დრაივი''.
არა,კითხულობდა კი არა,უბრალოდ,წარწერას უყურებდა,თორემ,აბა,კატა როგორ წაიკითხავს,ან აბრაზე რა წერია,ან რუკაზე.

ქალაქს რომ მიუახლოვდა,დილის ჩვეულ სატრანსპორტო საცობში გაიჭედა.გაიხედ-გამოიხედა და ისეთი რაღაცა დაინახა,ბურღები აღარც გახსენებია.ირგვლივ უამრავი უჩვეულოდ  ჩაცმული,მანტია მოსხმული ხალხი ირეოდა.ო,როგორ ვერ იტანდა ბატონი დერსლი სასაცილოდ გამოწყობილ ტიპებს - ახალგაზრდებმა რომ იციან უცნაურად გამოპრანჭვა.,,სულელური მოდა შემოსულაო'',-დაასკვნა,საჭეზე თითები აათამაშა და უცებ იქვე ახლოს,იმ ახირებულების ერთი ჯგუფი დაინახა.აელვებული ეჩურჩულებოდნენ ერთმანეთს.მათ შორის ზოგი ნამდვილად არ იყო ახალგაზრდა.ამაზე სულ შეიშალა ბატონი დერსლი.

რამოდენიმე წუთში ბატონი დერსლი გრანიგსის ავტოსადგომში შევიდა.

აქ მისი ფიქრი კვლავ ბურღებს დაუბრუნდა.

ბატონი დერსლი თავის ოფისში,მეცხრე სართულზე,ფანჯრისკენ ზურგშექცევით იჯდა.ასე რომ არ მჯდარიყო და ფანჯარაში გაეხედა,ამ დილით ბურღი არც მოაგონდებოდა: დღისით - მზისით ცაში ბუები სულ გუნდ - გუნდად დაფრინავდნენ.

გამმვლელები პირდაღებულები იდგნენ ქუჩაში და თითს ცისკენ იშვერდნენ.

ბატონი დერსლი ფუნთუშის საყიდლად გავიდა,როდესაც გაიგო:

,,პოტერები...დიახ,დიახ...მეც გავიგე...''

,,ჰარი,იმათი ვაჟი''...

ბატონი დერსლი ადგილზე გაქვავდა.შიშმა აიტანა.მოჩურჩულეებს გახედა,თითქოს რაღაცის თქმა უნდაო,მაგრამ გაჩუმება არჩია.

ქუჩაზე სწრაფად გადაირბინა,ოფისში ავარდა - არავინ შემაწუხოსო ! - მიაძახა მდივანს,ტელეფონს ეცა და სახლის ნომერი უკვე აკრეფილი ჰქონდა,რომ გადიფიქრა.ულვაშზე ხელი გადაისვა.ჩაფიქრდა...არა,რა სისულელეა,პოტერი საკმაოდ გავრცელებული გვარია.ალბათ უამრავი პოტერია,ვის ვაჟიშვილსაც ჰარი ჰქვია.ხო,თანაც ისიც კი არ იცოდა დაბეჯითებით,ცოლის დის წულს ნამდვილად ჰარი ერქვა თუ არა.ბავშვი არასოდეს ენახა.შეიძლება,ჰარვი დაარქვესო ან ჰარვოლდი. ტყუილუბრალოდ რატომ ააფორიაქოს ქალბატონი დერსლი ! დის ხსენებაზე ყოველთვის ნერვები ეწეწება.ვერც გაამტყუვნებ.თვითონ მას,რომ ასეთი და ჰყოლოდა !.. და მაინც, ეს მანტებიანი ხალხი რაღაც...

ბატონი დერსლის ფიქრი ბურღებს ვეღარ მიუტრიალდა.როდელასც ხუთ საათზე შენობიდან გამოვიდა ჯერ კიდევ ისე იყო აღელვებული,რომ იქვე,კართან,ვიღაცას შეასკდა.

- უკაცრავად,-ჩაიბურტყუნა,რადგან ჩია ტანის მოხუცი დაბარბაცდა და კინაღამ ძირს დაენარცხა.ბატონმა დერსლიმ შეამჩნია,რომ ის კაცი იისფერ მანტიაში გამოწყობილიყო.მოხუცი სულაც არ გაბრაზდა,პირიქით,გულთბილად გაუღიმა და ისეთი წრიპინა ხმით დაილაპარაკა,რომ გამვლელ-გამომვლელი,ყველა მას მიაჩერდა.

- ნუ წუხხართ,ჩემო ძვირფასო ბატონო.დღეს მე ცუდ გუნებაზე ვერაფერი დამაყენებს.გიხაროდეთ,ის,ვისი სახელიც არ ითქმის,ბოლოს და ბოლოს,მოგვშორდა.თქვენ,მაგლებმაც კი უნდა იზეიმოთ ეს ბედნიერი,ბედნიერი დღე ! 

მომოხუცი ბატონ დერსლის წელზე მოეხვია,რადგან მარტო წელამდე მისწვდა,და თავის გზაზე წავიდა.

ბატონი დერსლი სახტად დარჩა:სრულიად უცნობი კაცი გადაეხვია და თან,მაგლიო თუ რაღაც ამდაგვარი უწოდა.თავი უხერხულად იგრძნო,სასწრაფოდ ჩაჯდა მანქანაში და შინისკენ გაეშურა.

ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით,რომ გუშინ ვერ დავდე,ძალიან დაღლილი ვიყავი! სამაგიეროდ დღეს კიდევ დავდებ! დააკომენტარეთ....