-მიდი,შენებურად დაელაპარაკე და დარწმუნებული ვარ მიგიღებს.
მანქანა გააჩერა ლინდსიმ და დედობრივი ხმით მითხრა.
-მეშინია.გეფიცები ავთვისებიანი რომ ჰქონდეს..თავს მოვიკლავ...გავგიჟდები....უნდა მომცეს ნება მასთან ერთად ვიყო..
ცრემლი ჩამომვარდა. 
-ყველაფერი კარგად იქნება.ღმერთი არ გაგვწირავს,უფლის იმედი გქონდეს,ახლა გადადი მანქანიდან..
-ჯერ თავში აზრები უნდა დავალაგო.
-არა,არანაირად!იმ წუთში რაც გულიდან ამოგივა ის თქვი.შენი დუმილიც კი ესმის მას,იმიტომ რომ უყვარხარ.წარმატებები.
-მიყვარხარ ლინ...
მოვეხვიე და მანქანიდან გადავედი.მთლიანად ვკანკალებდი..მეშინოდა..ასე ჯერ არაფრის შემშინებია..მეშინოდა მისი დაკარგვის..მეშინოდა რომ...აღარ ვიტყვი იმ სიტყვას...მეშინოდა რომ არ მიმიღებდა...ცრემელბი მოვიწმინდე,ლინდსის მანქანში კდიევ ერთლე შევხედე,გამიღიმა,და რაღაცაც მითხრა,მართალია ხმა ვერ გავიგონე,მაგარმ მივხვდი...მითხრა მიყვარხარო,მეც გავუღიმე,ძალა მოვიკრიბე და კარებზე გაბედულად დავაკაკუნე.
ნაბიჟების ხმა გავიგონე..ერთი..ორი...სამი...და მისი სევდიანი სახე,წყლიანი თვალები....მისი სითბოთი სავსე გამოხედვა ჩემდამი.მინდოდა მოვხვეოდი,მაგარმ თავი შევიკავე..გამოვფხიზლდი და...
-ჯანდაბა!ლინდსი...ხომ ვთხოვე...
-შემომიშვებ?
ძლივს გავბედე ხმის ამოღება,თუმცა საკმაოდ მტკიცედ წარმოვთქვი..არ მინდოდა შეშინებული ადამინის შთაბეჭდილება დამეტოვა.
-და რატომ მოხვედი?ალბათ იცი...
-კი,ვიცი...მინდა რომ დაგელაპრაკო.
-ჰმ!როგორც გინდა..თუმცა რა აზრი აქვს.
გზა გამითავისუფლა....თამამად შევედი,თუმცა ღმერთმა იცის ამ დროს ჩემს სულში რა ხდებოდა.ჩემს საყვარელ დივანზე მოვკალათდი.
-მეთ,არასდროს არ დაგიშვია შეცდომა?
-არა!-ჩუმად,მაგრამ მკაცრი ტონით და გაქვავებული სახით მითხრა.
-მეთ!-მუდარით აღსავსე თვალებით შევხედე.
-ხო..ხო..მაგრამ ასეთი არა!საყავრელი ადამიანისთვის გული ასე არასდროს მიტკენია.
-შენთვითონ ამბობ რომ ჩემთვის საყვარელი ადამიანი ხარ.მეთ!მიყვარხარ!ძალაინ მიყვარხარ და...
ჰოპ.გაქრა ჩემი სიძლიერე..თვალებიდან ცრემლები წამსკდა.. სახეზე ხელები ავიფარე,ვცდილობდი ხმამაღლა არ მეტირა,მაგრამ მცდელობა უშედეგო იყო.ნაბიჯების ხმა გავიგონე...მეთი ჩემკენ წამოვიდა,ჩაიკუზა,მეც გამოვიჭყიტე,მის სახეს შევხედე...აცრემლებული,შეწუხებული,თანაგრძნობით აღსავსე,კეთილი,მომწვანო თვალები...ხელი ჩემკენ წამოიღო,ჩემს მკლავს მოკიდა...გამაჟრჟოლა,ცრემელბი უფრო მეტად წამომივიდა,თუმცა ახლა,მხოლოდ მეთის შეხებაზე ვფიქრობდი...
-ანა,შემომხედე!შენი აზრით მე ეჭვი მეპარება შენს სიყვარულში???
მინდოდა რამე მეთქვა,პირი გავაღე,მაგრამ მივხვდი არ შემეძლო,ამიტომ სიჩუმე ვარჩიე..ვერ ვჩერდებოდი,უფროდაუფრო ვტიროდი და ვცდილობდი მეორე ხელი,რომელიც მეთს ეჭირა გამეთავისუფლებინა,რათა სახეზე ამეფარებინა,მაგრამ უშედეგოდ...
-ჯანდაბა!მოდი აქ პატარა!
თავისკენ მიმწია,სახე მის მხარზე ჩამოვდე,ხელები მაგრად მოვუჭირე ზურგზე,და კდიევ უფრო მეტად ავტირდი. 
მიყვარს...იმდენად მიყვარს,რომ მისთვის სიცოცხლესაც გავწივარ.ოღონდ ის მყავდეს გვერდით და ყველას და ყველაფერს დავთმობ,გარდა ლინდსისა...ერთადერთი,რომლის შეყვარებაც შევძელი ასე და დარწმუნებული ვარ ვარავინ ვერ შემიყვარდება მის გარდა.ყოველდღე მეთისადმი სიყვარული მიძლიერდება,ვხვდები რადმენად მნიშვნელოვანია ჩემთვის.
დივანზე თვითონაც მომიჯდა,ხელი გადამხვია,მომიხელთა,ხელი მომკიდა,თავზე მაკოცა და მეოირე ხელით ცრემლი მომწმინდა,მეც გავთამამდი და ფეხები გადავაწყვე.ტირილს მოვუკელი,ცრემელბი მომდიოდა,მაგარმ არ ვქვითინებდი..ერთდროულად ვიყავი ბედნიერი,აღელვებული,შერცხვენილი,გაოცებული,შეშინებული.
-მიყვარხარ!-ვუთხარი და მის პერანგს ჩავეჭიდე,თითქოს ამით გამოვხატე რომ სულ მასთან ერთად მინდოდა ყოფნა.
-მეც,დაივიწყე რაც იყო.მე უკვე გაპატიე.
-მეთ!-უცბად ამომიტივტივდა უსიამოვნო ფაქტი-შენი დიაგნოზი?-შეშინებული ხმით ვკითხე.
-ნუ ღელავ პატარა!გაერკვნენ და ყველაფერი კარგადაა,უბრალოდ მკურნალობა მჭირდება.სულ შენს გვერდით ვიქნები და არასოდეს მიგატოვებ.
თავი ავწიე და ლოყაზე ვაკოცე,მერე ისევ ძველ მდგომარეობას დავუბრუნდი და პერანგზე ისევ მოვეჭიდე.როგორც ჩანს მის მკერდზე ჩამეძინა.თვალები რომ გავახილე,ისევ იმ მდგომარეობაში ვიყავი.გიჟივით წამოვვარდი.
-რა იყო?
-ლინდსი,გარეთ მელოდება.-დავფიქრდი-ყოველშემთხვევაში მელდოებოდა.
-ალბათ ეგ იყო კარები რომ ჩამოიღო,მაგარმ არ გაგღვიძე,არ ავდექი და არ გავაღე.ჯანდაბა!
-რა?
-ჩემი ძმა..
-ჰა??-გაკვირვებული სახით შევხედე და თან სარკის წინ თმების სწორება დავიწყე. 
-დღეს უნდა ჩამოსულიყო...იმედია ისევ გარეთ დგას და არსად არ წავიდა.
-არა,ჩვენი ასე ერთად ყოფნა არ შეიძლება.
გაღიმებულმა და ბედნიერმა ვთქვი.
-აბა,,წარმოიდგინე ჩემი ცოლი რომ იქნები მერე რა მოხდება..
-საკმაოდ ადრეა ეგ.
უსიამოვნოდ ჩავილაპრაკე.არ მქონდა დაოჯახების სურვილი არანაირად,მომწონდა ჩემი ცხვორება ისეთი,როგორიც მქონდა.
ორივენი კარებისკენ წავედით,ორივეს ერთი მიზანი გვქონდა,ამას ორივე მივხვდით და ამიტომ გზა მე დამითმო.კარები გავაღე თუ არა ვიღაც სიმპატიური ბიჭი დავინახე,ლინდსი გვერდით ედგა.
-ანა!
ორივემ ერთად თქვეს.გაკვირვებული სახით შევხედე ბიჭს,რომელმაც მიცნო.პრინციპში როგორ მიცნო როცა არ ვუნახივარ.ნუ,კარგით..ამომიცნო...
-ხო,ისა...მეთის ძმა ხარ ალბათ შენ,არა??
-კი,სასიამოვნო.
გამიღიმა და ხელი გამომიწოდა,მეც ჩამოვართვი.ლინდსის შევხედე,ნასიამოვნები სახე ჰქონდა,როგორც ჩანს მიხვდა ყველაფერს..როგორც ჩანს არაა..ნამდვილად მიხვდა,და აშკარად მეთის ძმასთანაც ისაუბრა ამ საკითხთან დაკავშირებით.
-ნიკ!-როგორც იქნა კარებიდან თავი გამოყო მეთმა.ნიკმა როგორც კი ძმა დაიანხა შიგნით შევიდა და მოეხვია..მერე რაღაც ჩასჩურჩულა,მაგრამ მე არ გამიგონია.მე და ლინდსიც შიგნით შევედით და კარები მივხურეთ.
ასე თუ ისე გავიცანი ნიკი,მომეწონა,სასიამოვნო ტიპი იყო,მაგრამ გაოცებული ვიყავი იმით რომ ლინდსი ხმას არ აღიბდა,ერთადერთი როცა რამეს სასაცილოს ვიტყოდით უბრალოდ იღიმებოდახოლმე,არც მე შემეკითხა არაფერი...ვეღარ მოვითმინე...
-კარგი,ჩვენ წავალთ.საქმე გვაქვს.
ფეხზე წამოვდექი,მეთს ვაკოცე და კარებისკენ წავედი,თუმცა მივხვდი რომ ლინდსი უკან არ მომყვებოდა.უკან მივტრიალდი.
-ლინდსი!
-რა საქმე?-გაკვირვებულმა წამოიძახა.
-გზაში აგიხსნი,რა თქმა უნდა თუ ადგები.
ნაგლურად გავუღიმე.
-აა,კარგით!ნახვამდის.
ორივეს გაუღიმე,მეთს შეხედა,თვალი ჩაუკრა,ძლივს გადმოაბიჯა ნიკს და ხელი მტაცა.როგორც კი გარეთ გავედით ეგრევე მანქანში ჩავსხედით და სანამ მე კითხვას დავუსვამდით თვითონვე მითხრა...
-ან,ვიღაც მომწონს-ბატონო???-გაოცებისგან კარების დაკეტვა დამავიწყდა,მანქანა დაქოქა და რომ არ დავეჭირე ალბათ გადავვარდებოდი.
-ფრთხილად,ხო..ხო ..ხო...
-ვინ?ამას მე ახლა უნდა ვიგებდე?
-კი,იმიტომ რომ ახლა გავიცანი მეც.
-ოი...-მოვწვი ვისაც გულისხმობდა-თურმე რატომ იჯექი ეგრე და რატომ არ გინდოდა წამოსვლა.მაგარია...
-რა არის მაგარი??თვითონ..
-ლინდსი!გზა!
შევატყე მანქანას ვერ ატარებდა ნორმალურად.
-არ შემიძლია.დაჯექი რა...
მანქანა გააჩარა,ადგილები გავცვალეთ და სახლში მიშვიდობით მივაღწიეთ.უკვე საღამოს 9 საათი იყო,ლინდსის არაფრის თავი არ ჰქონდა,ცოტა ვილაპარაკეთ,გეგმები დავიწყვე როგორ უნდა გაეტარებინა ნიკთან გარკვეული დორის მონაკვეთი და დასაძინებლად ავიდა.მე,დივანზე მოვკალათდი,თან მეთს ვწერდი(ახალი ამბავიც ვუთხარი,ლინდსის ნებართვით,ოღონდ ჩემი თავი დავაფიცე რომ ნიკს ჯერ არ ეტყოდა),თან კინოს ვუყურებდი.დაახლოებით 1 საათში მეც ავედი დასაძინებლად.
"vidzineb,davigale.miyvarxar!”
"kai patara!tkbili dzili,shenze vifiqreb da mec tkbiald damedzineba.miyvarxar!erti suli maqvs rodis gatendeba,rom gnaxo”
შევეცადე ჩამძინებოდა,მაგრამ უშედეგოდ.გულში რაგაც სიმღერას ვღიღინებდი,უფრო სწორად სიტყვებს ვიმეორებდი,მთვითონაც ვერ ვხვდებოდი რა სიმღერა იყო.
-ან,გძინავს?
ლინდსის ხმა ვიცანი.
-არა!აქ რა გინდა?
-ვერ ვიძინებ.
-ვერც მე.
საწოლზე ამოძვრა,საბნის ქვეშ ამოძვრა,ბალიში გაასწორა და მოკალათდა.
-იცი რა გრძნობა მაქვს??
-კი,პირველად მეც ეგრე ვიყავი მგონი ყველა ეგრეა ასე რომ ვიცი რასაც გრძნობ.
-მეშინია კიდეც.
მისკენ გადავბრუნდი.
-რისი?
-რომ...შემიყვარდეს და მას...
შევატყვე ხმა აუკანკალდა.
-ეხ ლინდსი...შეიძლება ასე მალე,მაგრამ...-მისკენ მივიჩოჩე და ჩავეხუტე-შენ ისე უკვე შეგიყვარდა.
-ხო,მგონი.
გავიღიმე,მაგრამ რა თქმა უნდა მან ვერ დაინახა.
-აჯობებს დაიძინო,აქ იყავი,უფრო კარგად ჩაგეძინება.და საერთოდაც მეთის ძმაა და ყველანაირად დაგეხმარებით მეც და მეთიც.მიყვარხარ.
თავი დავხარე და შუბლზე ვაკოცე.
-მეც!
ხელი გააფაცურა,მივხვდი ჩემს ხელს ეძებდა,ასე რომ საქმე გავუიოლე და ხელი მოვკიდე.ნახევარ საათში ტკბილად ჩაეძინა. 
არის დრო,როცა საყვარელ ადამიანთან ურთიერთობა ვერ გეწყობა ისე როგორც გინდა,მაგრამ ეს დროებითია,რადგან ნამდვილი სიყვარული(არამარტო ბიჭსა და გოგოს ურთიერთობაში,საერთოდ) არასდროს ქრება ასე ადვილად,თუმცა ბევრს არ შეუძლია შეიყვაროს ნებისმიერი ადამიანი(მეგობარი იქნება ეს,დედა,მამა,შეყვარებული თუ ნათესავი) იმ წრფელი გრძნობით,რასაც ნამდვილი სიყვარული სიყვარული ქვია...
რაც შეეხება ლინდსის,ისევე როგორც მეთს,მისი გულისთვის ყველაფერზე წამსვლელი ვიყავი და ცხოვრებაში ერთადერთი რამ მქონდა გარანტირებული..რა??ის,რომ ჩვენი მეგბორება ყოველთვის იარსებებდა,ის რომ ერთმანეთის შემცვლელებს ვერასდროს ვერ მოვძებნიდით,იმიტომ რომ ცხვორებაში ვერავინ ვერავის ვერ ცვლის,ყველას თავისი ადგილი აქვს... |
574
301
1050
