 მახსოვს,პატარაობაში დედა სულ მელაპარაკებოდახოლმე,როგორ გაიცნო მამა.როცა ვიწექი და ვერ ვიძინებდიხოლმნე,მომიწვებოდა და დაიწყებდახოლმე.თურმე დედა საავადმყოფოში მუშაობდა,მამას დეიდაშვილმა ფეხი მოიტეხა და დედასთან მოხვდა.მერე დედას კარები გაუფუდა და მამა დაეხმარა გაკეთებაში..ასე დაიწყო მათი ურთიერთობა.მეც ყოველთვის ვოცნებობდი ასეთ სიყვარულზე,ასეთ ამტანობაზე,ასეთ იმედზე,მაგარმ რა????მყავდა და დავკარგეე.არც ვიცი სადაა..როგორ ცუდად ვარ.ასე მგონია ყელში ბურთი გამეჩხირა,გადაყლაპვა მინდა და ვერ ვყლაპავ,არ მყოფნის ძალა.არა,ეს ნამეტანია.ამას ვერ გავუძლებ.მძულს საკუთარი თავი......მენატრება.3 დღე გავიდა და უკვე საშინლად მენატრება.არასდროს ასეთი არაფერი დამმართნია,არასდროს არ გამჩენია ასეთი გრძნობა..
საღამოს 6 საათი იყო,აივანზე ვიჯექი.ქარი თმებს მიწეწავდა და სახეზე თითქოს მეფერებოდა.წვიმდა..ჩემი ამინდი იყო...თითქოს ბუნებაც მითანაგრძნობდა,თითქოს იზიარებდა ჩემს ტკივილს.მსიამოვნებდა ასე ჯდომა.დაკარგულ სიყვარულზე ვფიქრობდი,რომელსაც ვერასდროს ვერ დავიბრუნებდი.ვფიქრობდი და ეს ფიქრი მაგიჟებდა...ჭკუიდან მშლიდა.ყოველთვის სუსტი ადამიანი ვიყავი და ახლაც ჩემი სისუსტე ბოლოს მიღებდა.ყველაფერთან ერთად შევამჩნიე,რომ ლინდსი,და ჩემი სხვა მეგობრები,ახლობლები,ჩემს გარშემო მყოფი ადამინები შეიცვალნენ...ან მე ვხედავდი ასეთი თვალით.ცხოვრებაში ოდესმე გქონიათ მომენტი როცა ყველაფერი ნერვებს გიშლის?როცა გინდა რომ ხალხს გაექცე,მაგრამ გინდა რომ თან წაიყვინო შენი საყავრელი ადამიანი(ამ შემთხევევაში ლინდსი)...სწორედ ეს მინდოდა..მაგრამ...ვგრძნობდი რომ ლინდსი ცივდებოდა ჩემს მიმართ.იქნებ..იქნებ...მობეზრდა ჩემი ჩამოშვებული ცხვირის ყურება?ჩემი პრობლემების მოსმენა?ამას ვფიქრობდი,მაგარმ გულისღრმეში მჯეროდა რომ ის არასდროს დაიღლებოდა ამით.
სკამიდან ავდექი და პირველ სართულზე ჩავედი.ლინდსი მაგიდასთან იჯდა,რაღაცას კითხულობდა და თან ყავას სვამდა.
-რას კითხულობ?
-ანა კარენინას.შენი მოსახელეა და ვიფიქრე საინტერესო იქნებამეთქი.
-მერე მოგწონს?
-კი...დალევ ყავას?
-არა.სადმე მინდა გასვლა.
-ახლა?
-ხო.
-ახლა ცუდად ვარ ანა!არაფრის თავი არ ამქვს,თან ხვალისთვის რეფერატი მაქვს დასაწერი...
და დავიჯერო მეჩვენება,რომ ლინდსი გამიუცხოვდა??
-კარგი.გოგოებს ვთხოვ...
-აჰამ =)) კარაგდ გაერთე.
გავუღიმე და ზემოთ ავედი..ტელეფონი ავიღე,ბავშვებეს დავურეკე და 3 კაცმა გადავწყვიტეთ გასეირნება.
ყველაფერი კარაგდ ჩაივლის,შენ შეგიძლია მათთანაც იპოვო შვება ანა!უბრალოდ სცადე და ნახავ გაგიგებენ.ისინიც ხომ შენი მეგობრები არიან.ჰმ!მეგობრები,რომლებთანაც დიდი ხანია არ გილაპარაკია შენს გრძნობებზე.უბრალოდ იცოდნენ,რომ მეთს დაშორდი =)))და იცოდნენ რომ ამას განიცდიდი.........არც ერთ მათაგანს ახლოს არ ვიკარებდი,მაშინ როცა მტკიოდა.მხოლოდ ლინდსი...მიუხედაადვ იმისა რომ ცდილობდნენ ჩემს დახმარებას...
ჩავიცვი,ლინდსის უნახავად გარეთ გამოვედი და ბავშვებს შევხვდი.
-ვა...დაკარგულო..მომენარტე ანა!
გამიღიმა ჯესიკამ და ხელები ჩემსკენ გამომიშვირა.პირველი მას ჩავეხუტო,შემდეგ დანარჩენებს(მარიას და ელენას)
-ჯეს,მეც მომენატრეთ..
-ლინდსი სად დაკარგე?გუშინ ვნახეთ შემთხვევეით.ასე თქვა ლექციებზე მეთის გამო არ დადისო.
-ხო..რავიცი,არ იყო კარგად და სახლში დარჩა.
-მოყევი,რას შვები მეთთან?
ჩაერთო ელენა.
-არაფერს,ალბათ...
-არაფერს?არაუშვას..1 კვირაში ახალს მოძებნი,შენც და ისიც.ეგ არაფერი.
-ხო,ნუ დარდობ.
სამივე დაეთანხმა.აი,სწორედ ამ სიტყვების გაგონების შემდეგ გულში დიდი ტკივლი ვიგრძენი.თავს ვგრძნობდი სრულიად მარტო,ვიყავი ადამიანებთან,რომლებსაც ჩემი არ ესმოდათ და ამით როგორ გადავაყოლებდი გულს??უფრო ცუდად გავხდი..მივხვდი რომ იმ წუთში გვერდით არც ერთი ადამიანი არ მყავდა,რომელიც გამიგებდა...რომელიც დამეხმარებოდა..არც ლინდსი...აი სწორედ ახლა მინდა გავიქცეე.სადღაც შორს...მოლოდ მე...ძველ ლინდსისთან ერთად.
წარუმატებელი გასეირნების შემდეგ სახლში დავბურნდი.პირველი რაც გავაკეთე არაკომფორტული ქუსლები გავიხადე და ლინდსის ოთახში შევედი.ისევ კითხულობდა.
-მოხვედი?აბა,როგორ გაერთე?
-ნუ,თუ არ ჩავთვლით იმას რომ სამივე მეუბნებოდა 1 კვირაში ორივე ახალს გაიჩენთო...
ლაპარაკი შემაწყვეტინა.
-ანუ ცუდად.დაჯექი!-თბილად მითხრა.
-აჰა!დავჯექი.მერე?
-მეთი...-მის ტონს აღელვება ეტყობოდა...ვიცოდი ახლა მეტყოდა მისი ასე საქციელის მიზეზს.
-ამოღერღე..
-არ მინდოდა შენთვის მეთქვა,ამიტომაც გარიდებდი თავს...თავს ვერ შევიკავებდი და გეტყოდი..მეთმაც მთხოვა არ უთხრაო,მაგრამ...
-ლინდსი,რა მოხდა სწრაფად მითხარი.
-მეთი ცუდადაა.
-ვიცი,ცუდად იქნება...
-არა,სულიერად არა..მისმინე,ექიმებმა კიბო დაუდგინეს.
ჰოპ........იმ წუთში საერთოდ ყველაფერმა დაიტრიალა.....თვალებიდან ვეღარაფერს ვხედავდი....თვალები რომ გავახილე,პირველი ფარდა დავინახე,ამით მივხვდი,რომ ლინდსის ოთახში ვიწექი,მერე ლინდსის სუნამოს სუნიც ვიგრძენი და თვითონაც დავინახე.რომ გამახსენდა რაც მოხდა გიჟივით წამოვხტი.
-რამდნეი ხანია რაც იცი?
-იწექი და ისე დაგელაპარკები.
-არა!-წამოვდექი,თაბრუ დამეხვა და ლინდსის ხელი მოვკიდე,თუმცა თაბრუს ხვევამ მალევე გადამიარა-მითხარი!-მკაცრი ტონით ვუთხარი.
-რომ წავიდა,მეორე დღეს დამირეკა.
-ორი დღეა მიმალავ??მეგონა...
-ნუ გამიბრაზდები გთხოვ!ისევ შეთვის დავმალე.ისედაც ცუდად იყავი და...
-კარგი,გაბრაზების თავი არ ამქვს-ცრემლი მოვიწმინდე და სახეში შევხედე-აღელვება,გაოცება და სევდა ამოვიკითხე...უბრალოდ არ შემეძლო გაბრაზება..თუმცა მივხვდი რომ კდიევ რაღაცას მიმალავდა.სად არის?
-ვინ სად არის?
-ბებიაჩემი.მეთი სად არის??
-მერავიცი.-არადამაჯერებლად და გაუბედავად თქვა.
-ლინდსი,ახლა გავბრაზდები,გკითხე მეთი სად არისთქო და პასუხი მჭირდება სასწრაფოდ.
-ოოო..მომკლავს...თავის სახლშია და გამოკვლევებს იკეთებს..ისევ აქააა.
-აჰა.ე.ი. მეთი აქააა და მე ეს ყველაფერი არ ვიცოდი...რომ იცოდე როგორ მინდა გაბრაზება-მის სახეს ისევ შევხედე-მაგრამ არ შემიძლია...და ეს ყველაფერი შენ საიდან იცი?
-თვითონ მითხრა.იმასაც ჭირდებოდა ვინმე მეგობარი და გული გადამიშალა...იმ ჭუთში სხვა ვერავინ მონახა.ასე გავიჭყლიტე შუაში მე.შენ ცალკე მოთქვამდი,ის ცალკე მოთქვამდე,მაგას მერე კდიე მეთის დიაგნოზი დაერთო და...
-ჰმ!ვეჭვიანობ.ე.ი. ამ დღეებში მაგასთან გქონდა კონტაკტი.
-აბა კარაგდ შემომხედე და გაიმეორე რა თქვი???
-ვეჭ....ხო,კაი...არ ვეჭვიანობ შენზე ..უფ...წავედი...
-სად?
-ნუ მეკითხები იმას რაც კარგად იცი ლინდსი!
-მოიცა,მოიცა....მართლა მომკლავს.
-რამით ხომ უნდა დაისაჯო.მე არ გიბრაზდები და ის გაგიბრაზდება..ასე რომ....ჩაიცვი...მეთთან მივდივარ.
-არ დაგელაპრაკება.
-მაგასაც ვნახავთ.თავიდან ვერ მომიშორებს,რომ გაემგზავროს მეც იქ გავყვები.ან მანქანის გასაღები მომეცი,ან ჩაიცვი და წამიყვანე.
-ვიცვამ,ვიცვამ..ახლა შენ რომ მანქანასთან დაჯდე გადაიჩეხები სადმე..
-არ აქვს მნიშვნელობა,შენც ჩქარა მოგიწევს ტარება...დროზე!!!!!
ბოლოს ტონს ავუწიე.ლინდსი ბუზღუნით შეუდგა მზადებას და როცა ჩემი მოთმინების ფიალა ამოწურა,როცა კიდევ ერთხელ დავიყვირე,დაუჩქარა...მანქანის გასაღები იაღო...მანქანა დაქოქა და....  |
574
301
1050
