Give Love A Try - 23 მაისში 2012

ზოგჯერ რაც გვგონია,და რასაც თავად ვუკეთებთ დასკვნას სიმართლე არ აღმოჩნდებახოლმე,ზოგჯერ ჩვენდა სასიკეთოდ,ზოგჯერ კი საუბედუროდ.ამ შემთხვევაში ლინდსის გაუმართლა.აღმოჩნდა რომ ლუკასმა საეჭვიანოდ გააკეთა ეს და ფოტო მის ბიძაშვილთან ერთად გადაიღო.1 კვირა ლინდსი ხმას არ სცემდა ეს როგორ გამიკეთეწო,არც მე,მაგარმ მერე ბოლოს ორივე შემოგვირიგა.
რაც შეეხება ჩემს ცხოვრებას ახალი მეგობარი ბიჭი გავიცანი.ბებიაჩემის გვერდით სახლში გადმოვიდა საცხოვრებლად.მართალია ლინდსისთან ვცხოვრბოდი,მაგარამ ხანდახან ბებოსთანაც მივდიოდი და ვრჩებოდიხოლმე.ტეილორი ქვია,მე ტეის ვეძახი,ერთი წლით ჩემზე უფროსია,მაღალი,სიმპატიური...ლინდსის გულზე არ ეხატებოდა,მაგრამ არ მეუბნებოდა.მეთიც ხანდახან ეჭვიანობდა,რაც ცოტა მსიამოვნებდახოლმე.ბოლოს მეთი დარწმუნდა რომ ტეის როგორც მეგობარს ისე ვუყურებდი და არანაირი სხვა სიმპატია არ მქონდა მის მიმართ.თვითონაც დაუახლოვდა ცოტათი.რაც მთავარია ტეი უმაგრესი ადამინია.მასთან თავს კარგად ვგრძნობ,მრავალფეროვანია და მასთან არასდროს არასდროს ვიწყენ.
***
დილით არაჩვეულებრივ ხასიათზე გავიღვიძე,თან ისეთი კარგი სიზმარი ვნახე...ჩავიცვი და სამზარეულოში ღიღინით შევედი.ლინდსი უკვე ამდგარი იყო.
-დილამშვიდობისა.
გამიღიმა საყვარლად.
-დილამშვიდობისა.
ხელები გამომიშვირა.მივედი და ჩავეხუტე.
-აუ,დღეს გამოცდები…ვერ დავწერ
-არაფერი გიკეთებია და რას დაწერ.ტელეფონი ჩართული გქონდეს მოგწერ პასუხებს.ახლა ადექი თორე დაგვაგვიანდება.
-ეს კაბა გახდუნებს.
-მე რაზე ვლაპარაკობ დაშენ რაზე.ადექი ადექი.
ჩანთას და ლინდსის ხელი დავავლე და გავედით.გამოცდა წარმატებიტ ჩავაბარეთ სამივემ(მეთმაც).

****
საღამოს მე და ლინდსი ვსაობრობდით,თან მუსიკებს ვუსმენდით.
-და მაინც ვერ ვხვდები რათ გინდა ეს ტეილორი.რა იპოვე ამ ადამინში?
-ძალაინ კარგი პიროვნებაა.
-მეშინია არ შეგიყვარდეს.
-არა,რა სისულელეა.რას ბოდიალობ?ეგრე მიცნობ?მე ხომ იცი მეთი როგორ მიყვარს?
კარებზე ვიღაცამ დააკაკუნა.
-ელოდები ვინმეს?
-არა,შენ?
-არც მე.წავალ გავაღებ.
გავაღე და მეთი შემრჩა.
-ვოუ,ახლა არ გელოდი.თუმცა გამიხარდა რომ გნახე.შემო.
-საქმე მაქვს და...
სასტუმრო ოთახში შევედით.
-მეთ?-გაკვირვებული სახით შეხედა ლინდსიმ.-აქ ამ დროს რა გინდა?
-დაჯექი ანა!უნდა გითრა რაღაც.
-რა მოხდა?
კითხა ლინდსიმ და ფეხზე ადგა.მე მშვიდად დავჯექი.
-მოკლედ,2 კვირით უნდა გამიშვა კალიფორნიაში.
-რა??
-სულ 2 კვირა.აუცილებელია.დედაჩემი უნდა ვნახო.თან ჩემი და თხოვდება და პლიუს მაგას ორსულადაა.სადაცაა ბავშვს გააჩენს?
-აუუუ.როგორ უნდა გავძლო??იცოდე ყოველდღე დამირეკავ,სკაიპში დამენახვები..აუ...
-მოდი ჩემთან ჩემო პატარა.იცი როგორ მომენატრები??არაუშავს 2 კვირა მალე გავა...
-აუუ.
-შენ რა ტირი??
-არა,ერთი ცრემლი ჩამომვარდა.მომენატრები.
-წამოდი.
-სად?
-გამომყევი უბრალოდ.
-დავიტანჯე ხალხნო თქვენი ყურებით.მე ლუკასს დავურეკავ მონატრებას მოვიკლავ.
ჩაიცინა ლინდსიმ და წავიდა.მეთი ადგა,ხელი მომკიდა და გარეთ გამიყვანა.
-ჩაჯექი მანქანაში.ეს ბოლო ღამე შენთან ერთად უნდა გავატარო.
-კარგი და სად?
-არ ვიცი.უბრალოდ ერთი ადგილი ვიცი.
მანქანა დაქოქა და საკმაოდ დიდი დიჩქარით წავიდა.5 წუთში დიდი შენობის წინ გააჩერა.
-გადმოდი.
ხელი მომკიდა და კიბეებზე ამიყვანა.
-აქამდე შენთვის მითქვამს რომ ვმღერი?
-არა.
-ხოდა დღეს გაიგებ.
-რა??ღმერთო რა ლამაზია.სახურავზე ვართ?მეშინია სიმაღლის.
-კი,ნუ გეშინია...წამოდი იქით.
-ყველაფერი რა ლამაზად ჩანს.
-დაჯექი.
პატარა სკამი გამომიცურა.თვითონ ძირს ჩამოჯდა და მუაჯირზე მიყრდნობიოლი გიტარა აიღო.
-ეს სიმღერა მაშინ დავწერე როცა პირველად აგიხსენი სიყვარული,როცა პირველად ჩაგეხუტე და გაკოცე.
ვერაფერი ვერ ვუთხარი.ან რა უნდა მეთქვა?გაოგნებული ვიყავი...სიმღერა დაიწყო...ისეთიუ ლამაზი სიტუყფევბი იყო,ისეთი ლამაზი მელოდეია.თავი ვერ შევიკავე და ცრემლი გადმომვარდა,მერე მოერე,მერე მესამე...ცრემლები მოვიწმინდე,მაგარმ ისევ წამომივიდა.მისკენ ხელი გავწიე,ლოყაზე მოვუთათუნე,მერე თმებზე.....
-მიყვარხარ.
ჩუმად ვუთხარი,ავდექი და უკნიდან მივუჯექი.ზურგზე ორივე ხელი შემოვხვიე...
ბედნიერი ვიყავი...უზომოდ ბედნიერი...მესმოდა იმ ადამინის სიმღერა რომელიც ჩემთვის მთელი სიცოცხლე იყო..მან ხომ ის ჩემზე დაწერაა.ნუთუ შესაძლებელია ეს ყველაფერი ჩემზე დაეწერა??თავი სიზმარში მეგონა,თუმცა გულს მიკლავდა ის რომ ხვალ მეთი უნდა წასულიყო...
***
მეორე დღეს მეთი აეროპორტში გავაცილეთ,წავიდა...არ მიტირია,იმიტომ რომ ვიცოდი 2 კვირაში ისევ ვნახავდი.თან ისიც ვიფიქრე მაშინ ლინდსიმ რაღა უნდა თქვასმეთქი??აეროპორტიდან ჩვეულებრივად წავედით სახლში.მოწყენილი ვიაყვი,მაგარმ ლინდსი ყველანაირად ცდილობდა ჩემს გამხიარულებას,მოახერხა კიდეც.იმდენი ქნა ბოლოს მაინც ხარხარი დამაწყებინა.ასე თუ ისე 1 კვირა ნორმალურად გავიდა.კარგად ვიყავი,ვუძლებდი მეთისგან სიშორეს ლინდსის წყალობით.
მეორე კვირის დასაწყისში ჩემს ტელეფონზე მესიჯი მოვიდა:”გამარჯობა ანა!შენი შეყვარებული მაგარი ტიპია.გუშინ კაფეში დამპატიჟა...კარგად გავერთეთ.ალბათ კიდევ წამიყვანს.ხო,მართლა შენზე ბერვს მიყვება.იმედია მალე შეგხვედი..სიყვარულით ნინა"
ლინდსი სამზარეულოში იყო და რაღაც წინგნიდან ნამცხვარს ამზადებდა,რომლის მჭმელი არავინ არ იყო(ღმერთმა იცის რას ურევდა შიგ).
-ლინდსიი.
განწირული ხმით დავიკივლე.
-რა იყო??კვერცხი გამივარდა.არ გამომდის არაფერი მომეხმარე მაინც უსაქმურად ჯდომას.ა??მოიცა,რა სახე აგქვს??-ბოლოს თვითონაც დასერიოზულდა-გისმენ!
ტელეფონი გავუწოდე.მესიჯს ჩახედა და მერე თანაგრძნობის თავლებით ამომხედა.ტელეფონი გვერძე გადადო დინჯად.2 წუთი სიჩუმე იყო.
-დაურეკე და გაარკვიე სიმართლე იყო თუ არა..
-არა..ვის ან როგორ...
ძლივს ამოვილუღლუღე.
-ამ გოგოს.დროზე მიდი.
-ვერა.
ლინდსიმ ტელეფონი აიღო და იმ ნომერზე გადარეკა.
-რას აკეთბ მომეცი.ლინდსიი.ახლავე მომეცი ტელეფონი.
-ალო...რომელი ხარ?
ხელით მანიშნა ჩუმად აიღოო.
-....................
-მეთ?????ეს ვისი ტელეფონია???ალო...მეთ............ალო...გამითიშა..
თაბრუ დამეხვა.ყველაფერი დატრიალდა.ვგრძნობიდ ძალა მეცლებოდა,მაგარმ მაინც არ ვჯდებოდი.ლინდსის სიტყვები მესმოდა,მაგრამ რეაქცია არ მქონდა.
-ანა!!ანა!!
გიჟივით ვტაცე გასაღებს ხელი და კარისკენ გავვარდი.
-მოიცადე სად მიდიხარ??
-ვანახებ როგორ უნდა ღალატი.
-რა??-ხელი დამიჭირა.-ავიდეთ შენს ოთახში დაისვინე..ყვეალფერი გავარკვიოთ.
-ყველაფერი გარკვეულია.ხელი გამიშვი.-გამიშვა.
-სად მიდიხარ?
-უბრალოდ თავი დამანებე კარგი?ნუ ერევი ჩემს ცხოვრებაში.
-რას ნიშნავს ნუ ვერევი??
-თავი დამანაბე გთხოვ.
ეს ვთქვი და გავვარდი.ჩემს მანქანას მივვარდი,მაგარმ გასაღები ვერ მოვარგე.მივხვდი რომ ლინდსის მანქანის გასაღები ამიღია.არაუშავს,ლინდსის მანქანა დავქოქე და წავედი.....
***
-ანა?ამ დროს აქ რა გინდა?მოიცა შენ რა ტირი??
-უბრალოოოდ...შური უნდა ვიძიო.
-რას ბოდიალობ.მოიცადე.შემოდი მოდი.ვილაპარაკოთ...
შევედი და კარები მივიჯახუნე.ფეხები წელზე შემოვხვიე და ვაკოცე...ჯერ ტუჩებში..მერე ყელზე...მან ჩემი „საროჩკის"(ქართულად ვერ მოვიფიქრე :დ ხოდა კიდე მაპატიეთ ამ უხერხული მომენტისთვის,ვცდილობ ზედაპირულად დავწერო :დ)ღილების ხსნა დაიწყო და ზემოთ თავის საძიენებლში ამიყვანა.
-ამ ყველაფერს რატომ აკეთებ?შენ ხომ მეთი გიყვარს?
-შენ რატომ აკეთბ?
-იმიტომ რომ მიყვარხარ.
-უბრალოდ მოკეტე ტეილორ!
..................................................................................
დილით როცა გავიღვიძე ლინდსი დავინახე პირველი.გიჟივით წამოვყავი თავი.
-ლინდსი??აქ რა გინდა???ტეილორის სახლში?
-ვიცოდი რომ აქ იქნებოდი.ტეილორს ყველაფერი ავუხსენი.ვუთხარი რომ ეს შურისძიების მიზნით გააკეთე...და რავი..ვიფიქრე ტანსაცმელი დაგჭირდებოდა და წამოღიღე.გუშინ გამოგყევი და...
-სად არის?
უხეშად ვუპასუხე.
-ვინ?
-ბებიაჩემი.ტეილორი სად არის?
-იქით ოთახშია ალბათ სძანავს.
-რატომ ერევი ჩემს ცხოვრებაში?
-ბატონო??
-სახლში ვილაპარაკოთ.წამოდი.
-კარგი.
ტეილორის უნახავად ჩვენს მანქანაბზე დავსხედით და წავედით სახლში.ორივე ერთდოულად მივედით.სახლში შევედით,მე შხაპი მივიღე და ლინდსის ოთახში გიჟივით შევვარდი.პირველად მან დაიწყო.
-რატომ გააკეთე??იცი რომ მეთი არაფერ შუაშია??იცი ამს რა მოყევბა როცა მეთი გაიგებს?
-არაფერ შუაშია?ხო რა თქმა უნდა დავიჯერე.კი გაიგებს,თანაც ახლავე.მე ვეტყვი.
-შენ დალაგებული ხარ???უბრალოდ ის გოგო გატყუებდა...ღმერთო რა სულელი ხარ?ეს რა გააკეთე.თავი დაიღუპე.
-რატომ ერევი??მინდოდა და მოვიქეცი ასეე.გკითხე რამე?გითხარი განმსაჯეთქო.ამიხსენი რა გინდა???მეთმა მიიღო ის რასაც იმსახერებდა.არანორმალური ხარ...ცნობისმოყვარე ხარრ.გაიგე???არანორმალურიიი.
ლინდსი აფეთქდა და ფეხზე წამოდგა.ყვირილით მითხრა:
-მააპტიე,მაგრამ არ შემიძლია ვუყურო როგორ ბოზობს ჩემი საუკეთესო მეგობარი..
-რა???ვერ გიტან ლინდსი შეპარდ!!შენთან ერთი წუთი გაჩერებაც აღარ მინდა.შენ ადამინი არ გქვია.შენ საუკეთესო მეგობარი არ ხარ!შენ ჩემი მტერი ხარ.ვერ გიტან.გაიგე???ოდესმე მაგ სიტყვას მწარედ განანებ,ყველაფერს ცხვირში ამოგადეენ.განანებ.გესმის???წადი შენი....
ყელიდან ყელსაბამი მოვიხსენი რომელიც ლინდსიმ მაჩუქა(ლიდსის ეწერა ზედ) და ძირს დავიგდე).ჩემს ოთახში შევვარდი და ბარგის ჩალაგება დავიწყე.ლინდსი არ შემოსულა.დაახლოებით 10 წუთში მზად მქონდა ყვეალფერ.როცა ოთახიდან გამოვედი ლინდსის ოთახის წინ მომიწია გავლა.ერთადერთი რაც გავიგონე ხმამაღალი ტირილის ხმა იყო.ვიფიქრე შევიჭყიტები,დავხედავმეთქი,მაგარმ არა...გადავიფიქრე.იმ მომენტში ერთი წვეთი ცრემლიც არ ჩამომვარდნია.აფორიაქებულმა სახლამდე ძლივს მივაღწიე.
-ანა?მიხარია რომ მოხვედი-ბებიამ ბარგს დახედა-დიდი ხნით მოხვედი?
-ხო ბებო,ცუდ ხასიათძე ვარ.გეხვეწები ვინც არ უნდა მიკითხოს უთხარი რომ აქ არ ვარ.კარგი?დასვენება მინდა.
ეს ვუთხარი და ჩემს ოთახში ავვარდი.კარები მივიხურე თუ არა ტირილი დავიწყე.2 პრობლემება მქონდა.გვერდში არ მყავდა ადამინი,რომელიც დამეხმარებოდა,და ასევე საყვარელმა ადმაინმა მიღალატა.თუმცა ლინდსის მიმართ ზიზღსაც ვგრძნობდი.ის სიყვა სულ მიტრიალებდა და არ ამომდიოდა.თუმცა გამწარებულზე მე რა ვუთხარი აღარ მახსოვდა.
***

არასდროს ხდება ისე როგორც ჩვენ გვინდა...გვგონია რომ ყველაფერი კარაგდაა,მაგარმ ამ დროს გამოჩნდება ისეთი რამ რაც ყველაფერს გააფუჭებს.თუმცა ყველა თვალი ბედნიერი თუ სიმართლეს ხედავს.ძნელია საყავრელი ადამინების დაკარგვა,რომლებიც ასე შეზრდილი გყავს ადამიან გულში და იქიდან ალბათ ვერავინ ვერასდროს ვერ ამოგლეჯს.და რაც მთავარია ამ დაკარგვის შემდეგ თანდაყოლილი ტკივილი გტანჯავს,იტანჯები ისე,როგორც ლურსმნის შერჭობისას.თითქოს გული გაგიხიეს...თითქოს დიდი დაღი დაგასვეს,რომლის ამოშლასაც ცდილობ,მაგრამ ვერ შლი.თუ ამოშლი ე.ი. ძლიერი პიროვნება ხარ და გულთან ახლოს არ მიგაქვს არაფერი.მაგარმ ეს იშვიათად ხდება.სუსტი ყოფილა ადამიანი რადგან არ იცის ვის წინაშე ან როგორ იმართლოს თავი...