იქ,სადაც გრძნობ რომ ყველას უყვარხარ,იქ,სადაც იცი რომ გვერდში გიდგანან,იქ სადაც შენი უსიტყვოდ ესმით,იქ,სადაც გიყვარს,იქ სადაც თბილად გექცევიან,იქ სადაც მეორე ოჯახი იპოვე რათქამ უნდა ბედნიერი იქნები.
***
Who owns my heart..
ლოგინში ვიწექი,როცა ტელეფონმა დამირეკა.დავხედე,ჩემი ბიჭი იყო.გამეღიმა,როგორც ყოველთვის და ვუპასუხე.
-გეღვიძა თუ მე გაგაღვიძე?
-მეღვიძა.ვფიქრობდი.
-ვისზე?
-ერთი ბიჭია.შემიყვარდა და..
-ხოდა ახლა ის ბიჭი გარეთ გელოდება.სადღაც უნდა წაგიყვანოს.თბილად ჩაიცვი და გამოდი.ლინდსის ეძინება და მაგიტომ არ შემოვდივარ.
-კარგი!ნახევარი საათი მომეცი და გამოვიდვარ.მიყვარხარ.
-მეც.გელოდები..
მოვემზადე,ყავა დავლიე და გარეთ გავედი.ლინდსის მესიჯი დავუტოვე.
-ხომ გითხარი თბილად ჩაიცვიმეთქი.შებრუნდი და ჟაკეტი წამოიღე.
-ცხელა.
-ხომ გითხარი?მიდი დროზე
ენა გამოვუყავი და სახლში შევბრუნდი,ჟაკეტი ბუზღუნით ავიღე.მანქანის კარები გავაღე და ჩავჯექი.ჩავეხუტე,2 წუთი ასე ვიყავით...
-სად მივდივართ?
-ადგილის სახელი არ ვიცი..
-იმედია არ დავიკარგებით.
არაფერი მითხრა,გამიღიმა...რა კარგი ღიმილი ჰქონდა...გულში ღრმად აღწევდა მისი ღიმილი...
მთელი გზა არცერთს ხმა არ ამოგვიღია.მანქანას მარცხენა ხელით ატარებდა,მარჯვენა ხელი ჩემს ხელზე ეკიდა,მე თავი მქონდა მის მხარზე
მიდებული.ერთმანეთით ვტკებოდით.რამოდენიმეჯერ ლოყაზე ვკოცნიდი და ისიც ღიმილით მპასუხობდა.
-აქედან ფეხით წავიდეთ.
უსიტყვოდ დავემორჩილე,მანქანიდან გადმოვედი ,ხელი მოვკიდე და წავედით..სადღაც ტყეში ვიყავით.
-რა ლამაზია აქაურობა.
-ჯერ ეს არაფერია.იქ ყველაზე ლამაზია სადაც მივდივართ.
ხელზე მაგრად მოვუჭირე და დაახლოებით 10 წუთი დავდიოდით.მერე მეთმა დიდი ხის ტოტი გაწია და...
-ვაუუუუ..რა ლამაზიააა.
აღმოვჩნდით ყვავილებით სავსე მინდორში...აღფრთოვანებას ვერ ვმალავდი.თავი სამოთხეში მეგონა.ისეთი კარგი სურნელი ტრიალებდა..ისეთი კარგი სანახაობა იყო.ალბათ მხოლოდ სამოთხეში თუ აქვთ ასეთი სილამაზის ნახვის ბედნიერება.მითუმეტეს საყავრელ ადამიანთან ერთად...
-ხო,ძალიან.სამოთხეს გავს არა?მითუმეტეს შენთან ერთად.
მეთის ამ სიტყვებზე გამეღიმა.
-მეც იგივე ვიფიქრე.ასე მგონია ჩემს ფიქრებს კითხულობ.თითქოს ჩემს გულში ზიხარ..თითქოს ჩემს ფიქრებს კითხულობ.
ძირს საფენი დააფინა,დაფაცურდა,რაღაც საცუცნაოები ამოლაგა და თან მელაპარაკებოდა.
-ედვარდი არ ვარ რომ შენი ფიქრები წავიკითხო.
-სულელო,ედვარდი ბელას ფიქრებს ვერ კითხულობდა..
-რატომ ვითომ?
დაჯდა მინდორზე,მეც მივუჯექი და თავი მივადე.
-იმიტომ რომ ბელას შეეძლო გამკალვებოდა ედვარდის ძალას.ნუ,არამარტო ედვარდის ყველა ვამპირის.
-მე რომ ვამპირი ვიყო,ჩემს გამო იტყოდი ნორმალურ ცხოვრებაზე უარს??
-არ ვიცი...იცი...იმდენად მიყავრხარ რომ ალაბთ ვიტყოდი,მაგარმ მერე ლინდისს გარეშეც ვერ ვიქნებოდი,ვერც დედაჩემის,ახლობლების...მერე შენ რომ გამაბრაზებდი ვინ დამამშვიდებდა?
-ლინდსიც რომ ვამპირი იყოს?
-მაშინ დაუფიქრებლად გადავიქვცეოდი ვამპირად.რა სისულელეს მეკითხები?
-ისე,უბრალოდ.
-რა იყო შენც ვამპირი ხომ არ ხარ?
სიცილით ვკითხე.
-კი,მწყურიხარ.მინდა რომ სულ ჩემთან იყო,სულ გეფერო,შეგეხო,გგრძნობდე,შენი ხმა მესმოდეს,შენი ღიმილი,შენი სუნთქვა მესმოდეს,შენი გულის ძგერა..იცი როგორ გიძგერს გული როცა ჩემთან ხარ??იცი როგორ იღიმი ჩემს დანახვაზე??წარმოუდგენლად.მიყვარხარ ანაა!
დაიყვირააა.გამეცინაა და ზემოდან დამახტა.
-მეც!-ჩუმად ვთქვი და ვაკოცე.
-ადექი!მუცელზე მაზიხარ.მძიმე ხარ.
-არაუშავს.მაკოცე და ავდგები.
-არა,უნდა გაწვალო.
მოხერხებულად გამოვძვერი და გავიქეცი.
-ანა!მოიცადე ანა!
გამომეკიდა.
-ვერ დამიჭერ.
-კი,როგორ ვერა..
დამეწია და უკნიდან ხელები მომხვია.
-აბა ვინ ამბობდა ვერ დამიჭერო??
-რავიცი აბა.ნეტა ვინ??
თავი მივაბრინე და ვაკოცეე.
-მიყვარხაააააააარ ანაააააა!!!!!
-ჩშშშ!!!
-აქ არავინ არაა და რომც იყოს მერე რა..ყველამ უნდა გაიგოს რომ მიყვარხააარ.
მისკენ მივტრიალდი ხელები კისერზე მოვხვიე,ფეხები წელზე და მის ტუჩებს დავეწაფე.მისი სუნთქვა სახეზე მელამუნებოდა...ხელები ჩემს წელზე ჩააცურა და მაგრად მიმიზიდა მისკენ.როცა მოვრჩით (:დ ) ჩამოვედი და ჩავეხუტე.
ცოტა ხანი კიდევ ვიყავით.საღამოს მეთმა ლინდსისთან მიმიყვანა.
-კარაგდ პრინცესა,ხვალამდე.მომენატრები.
-მეც,არ შემოხვალ??ლინდსის ეწყინება თუ არ ნახავ.გაართობ ცოტას.ლუკასი ისევ წასულია და მოწყენილია.
-კარგი,რა პრობლემაა.შევიდეთ.
მანქანიდან ორვენი გადმოვედით და ლინდსისთან შევედით.
-ლიინ,მოვედით...
ლინდსი კიბეებიდან ჩამოფრინდა.
-ვაუ,რა კარგი სახეები გაქვთ.ჰმ!ჩემი ჟაკეტი.
-გეძინა და არ გაგაღვიძე.
ორივენი გადაგკოცნა.
-ერთი დღიტ წაგართვი დაქალი და უკვე მოგენატრა?აბა მე რაღა უნდა ვთქვა??
-ოო.ფეხბურთი იწყება არ უყურებ??
-კი,შენ საიდან იცი?შევალ მე ვუყურებ.თქვენ არა?
-ხო,ჩვენც.
ოთახში შევედით და ფეხბურთს ვუყურებდით.ტახტზე იჯდა მეთი,მერე მე თავმიდებული და მერე ლინდსი.თვალებს მოუსვენრად აცეცებდა.მოწყენილი იყო.
-რა გჭირს?
-ჩუმად ვკითხე.
-არაფერი.წავალ მეძინება კარგი?
-კარგი.ძილინებისა.
მაკოცა და წავიდა.
-ლინდსის რამე შეატყვე?
-არა,არაფერი.რატომ?
-რავი.თითქოს უხასიათოდ იყო.
-ალბათ მოგეჩვენა.
-ხო,ალბათ.
მეთს თავი მივადე და მიმეძინა.
-ანა!გაიღვიძა პატარა.მივდივარ.შენც წადი დაწექი.
-კარგი,წადი.
ავდექი,ვაკოცე და გავისტუმრე.ზემოთ ავედი,ჩემს ოთახში შევედი და დავწექი.ღამის 2 საათძე ავდექი.ვერ ვიძინებდი,ლინდსიზე მაინცვღელავდი.შინაგანი მე მეუბნებოდა შედი მის ოთახშიო,მაგრამ ვფიქრობდი,რახან არ მითრა ე.ი. არაფერი არ ჭირსთქო.ბოლოს მაინც გადავწვიტე მის ოთახში შესვლა.ვიფიქრე,თუ სძინავს გამოვალ,თუ არადა კიდევ ერთელ ვკითხავმეთქი.ჩემი რა მიდიოდა..
ფრთხილად შევაღე კარები.ლინდსის საწოლს ჩუმად მივუახლოვდი.
-ლინდ,გძინავს?
-ანა?!არა..
აშკარად ნამტირალევი ხმა ჰქონდა.
-ლინ,რა გჭირს?
შუქი ავანთე და ლინდსის დასიებული თვალები დავინახე.
-ანა,ცუდად ვარ.
თავის აუწევლად მითხრა...
-რატომ?
გაკვირვებული ხმით ვკითე და შევეცადე სახეზე უფრო ახლოდფან დავკვირვებოდი.
-მიღალატა.ვიღაც იდიოტთან მიღალატა.დღეს ჩემს იმეილზე ფოტო მოვიდა.ვიღაც გოგოსთანაა ჩახუტებული...
აქვითინდა..
-კარგი,კარგი..დამშვიდდიი.
ლოგინზე ავცოცდი,თავი ავაწევინე და ჩავეხუტე.
-მიყვარს.მეგონა ამსაც ვუყავრდი.რატომ მიღალატა??
-არ ვიცი ლინდსი,არ ვიცი.იქნებ გაუგებრობა.
-ბრაზირიული სერიალი ხომ არა??რა გაუგებრობა უნდა იყოს??
-რავიცი,აბა როგორ დაგამშვიდო?არ იტირო....
-უიმისოდ როგორ უნდა ვიყო??სულ იამზე ვფიქრობდი როდის ჩამოვიდოდა,როდის ჩმიკრავდა გულში და ახლა??მეშინია..მარტო ყოფნის მეშინია.
-მარტო არასდროს არ იქნები...გიპოვე და არ დაგკარგავ..რაც არ უნდა მოხდეს.ყოველთვის შენთან ერთად ვიქნებიი.
ხელი მოვკიდე,მან მომიჭირა.
-მიყვარხარ.
-მეც.
შუბლზე ვაკოცე და როგორც იქნა ჩაეძინა.
მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭავს.ლინდსიზე ვფიქრობდი.ვერ წარმომედგინა ის ლუკასის გარეშე.ვფიქრობდი,როგორ შემეძლო ლუკასის დაბრუნება ლინდსისთვის,მაგარამ ვერ მოვიფიქრე...ლინდსის ვუყურებდი.ეძინა,მაგრამ თითქოს ძილშიც ტიროდა.ისეთი სახე ჰქონდა საწყალს..გული მეწვოდა როცა მის ასეთ სახეს ვუყურებდი.ცოტახანში მეც ჩამომვარდა ცრემლი.ალბათასეთია ნამდვილი მეგბორობა,როცა მას სტკივა შენც გტკივა,როცა მას უხარია შენც გიხარია.
ამ შემთხევვამ ერთი რაღც მასწავლა.პატარ-პატარა ჩხუბები ყოველთვის განზე რჩება ასეთი გასაჭირის დროს.რადგან მეგობრობამ არ იცის დავიწება,მეგობრობამ არ იცის დაყვედრება,მეგობრობა ისაა,როცა გრძნობ მის ტკივილს,მთლიანად განიცდი მის უბედურებას და შენც მასთნ ერთად იტანჯები.ალბათ ცოტაა ასეთი მეგობრები,მაგრამ მაინც...მთავარია არიან.
|
574
301
1050
