დღეები გადიოდა,ლინდსის მდგომარეობა არ იცვლებოდა.ყოველდღე მოდიოდნენ ჯგუფელები მის სანახავად.მე და ლუკასი კი ერთიო კვირის განმავლობაში გვერდიდან არ მოვშორებივართ,სულ ველაპარაკებოდით,იმედი არც ერთშ არ დაგვიკარგავს,მეთი მე მედგა გევრდით,სულ ჩემთან ერთად იყო,წამით არ მშორდებოდა.არ მაძლევდა უფლებას,რომ იმედი დამეკარგა,სასაწარკვეთას მივცემოდი,მამხნევებდა...ყოველღამე კედლის კუთხეში აფენდახოლმე საბანს,თვითონ ჟდებოდა,შემდეგ მე ვეყრდნობოდი,მიხუტებდა მკერდში და როგორც პატარა ბავშვსს აძინებხოლმე დედა ისე მაძინებდა.ჩემს საყვარელ მელოდიას ღიღინებდა...მეთი რომ არა,ალბათ ცოცხალი აღარ ვიქნებოდი.
******
როგორც ყოველთვის დღესაც მეთის მკლავებში ჩამეძინა..დილის 5 საათზე გამეღვიძა.მასაც ეღვიძა რა თქმა უნდა.მგონი ერთი კვირის მანძილზე საერთოდ არ უძინია.
-გაგეღვიძ?რამე ხომ არ გინდა?
ჩუმად და მზრუნველად მკითხა.
-არა,არაფერი.უბრალოდ ლინდსი დამესიზმრა,ვითომ ისევ ჩემს გევრდით იყო,ვითომ...
ავტირდი.
-ეს ასე იქნება,ცოტახანიც მოითმინე პატარავ.ისე რამდენი ხანია შენს სახეზე ღიმილი არ დამინახავს,უკვე 1 კვირაა.ლინდსის გარეშე არ იცინი...თითქოს ორივეს ერთი სული გაქვთ,ერთნაირად ფიქრობთ,ერთნაირად აზროვნებთ,როგორც დები...
-მას მართლა დად მივიჩნევ.გეიცები ის რომ დავკარგო....რაღაც სულიერი კავშირია ჩვენს შორის.უთქმელადაც კი გვესმის ერთმანეთის.და ვიჯერო ღმერთი ისე გამწირავს,რომ მას წამართმევს?
-არ იფიქრო მააგზე,ეგ არ მოხდება.გინდა გავისეირნოთ?უი,მართლა დედაშენმა დარეკა პირველზე და გიკითა როგორ არისო,ლინდსის ამბავიც იკითხა.
მართალაი დედა აქ არ იყო,მაგრამ ყველაფერი იცოდა ჩემს შესახებ.
-მერე შენ რა უთხარი?
-დავამშვიდე.მან მადლობა გადამიხადა შენზე ზრუნვისთვის.
გამეღიმა.ლინდსის საწოლიდან ფაჩური მომესმა.გიჟივით წამოვხტი და შუქი ავანთე.ეგრევე სახეზე შევხედე,თვალკები ღია ჰქონდა.
-ლინდსი..
ცრემლი ჩამომვარდა.
-მტკივა..თავი მტიკა...
აი,გავიგონე მისი ხმა..კიდევ ერთი ცრემლი ჩამომვარდა და მის ხელს დაეცა.
ლინდსიმ გაიღიმა და ხელი აწია,იმის ნიშნად რომ ხელი მომეკიდა.მეც ფრთხილად წავიღე ხელი მისი ხელისკენ.
-დამშვიდდი,მე კარგად ვარ.მორჩა.ნუღარ ტირი.ყოველდღე ვისმენდი შენს ნალაპარაკებს და სიმართლე გითხრა არ მეგონა ვინმესთვის ამდენს თუ ვნიშნავდი.
ხელი მომიჭირა.ცრემელბი მახრჩობდა,ვერ ვლაპარკობდი.არ მჯეროდა რომ ის მე მელაპარაკებოდა.მინდოდა რამე მეთქვა,მაგარმ ხმას ვერ ვიღებდი.თითქოს ენა ამომაგლიჯეს.ერთადერთი რისი გაკეთებაც შევძელი ჩავეხუტე და ავქვითინდი.ლინდსი თმებზე მეფერებოდა.
-დამშვიდდი.
რამოდენიმეჯერ გამიმეორა,მაგარმ ტირილს ვერ ვწყვეტდი.სამყაროს მოწყვეტილი ვიყავი.გონზე ლუკასის ღრილმა მომიყვანა.პალატაში როგორც კი შემოვიდა,იმ წამსვე იყბირა.
-ლინდსი.
მივხვდი რომ ლინდსის უნდა მოვშორებოდი და გამოვიწიე.მივარდა და მაგარდ ჩაეხუტა.ლამის საწოლი ჩატეხეს.გამეღიმა თან ეს ღიმილი დიდი ხნის განმავლობაში მქონდა სახეზე.მანამ სანამ ლუკასი ლინდსის ეხევეოდა,კოცნიდა და სიყვარულს თავიდან უხსნიდა.
-აი,ძლივს დაგინახე გაღიმებული.
უკნიდან გავიგონე მეთის ხმა.შევტრიალდი.მისკენ წავედი და ჩვეხუტე.
-ერთი წამით ანასთან ამრტო დამტოვეთ.სალაპარაკო მაქვს.
ხმა ამოგიღო ლინდსიმ,როგორც კი მეთთან ჩახუტებული დამიანხა.ბიჭები გარეთ გავყარეთ და ჩვენებურად დავიწყეთ ლაპარაკი.ყველფერი მოვუყევი,გადაირია.ამ მოყოლის დროს მონატრებული ათჯერ მაინც ჩავეხუტე,მერე ექიმი შემოვიდა გასასინჯად და...
******
სამ დღეში ლინდსი საავადმყოფოდან გაწერეს.მართალია დეიდამისი მასთან რჩებოდახოლმე,მაგარმ მე მაინც დამითანხმა თავის სახლში ცხვორებაზე.მეწუწუნა,მეხვეწა,ხო ხედაც რა მოულოდნელობებითაა ცხოვრება სავსეო,კიდე ეგეთი რაღაც რომ მოხდესო?არ ჯობია აქ იყოო?ბოლოს მაინც დამარწმუნა.
******
ჩაიარა იმან,რისიც ყველაზე მეტად მეშინოდა,შევინარჩუნე პიროვნება,რომელიც ძალაინ მიყვარდა.მე ის ისევ მყავს...ისევ შემიძლია ვიცნო,ვიცანცარო მასთან ერთად,ველაპარაკო მეთზე,ჩემს პრობლემებზე,ჩავეხუტო,გავუბრაზდე,გავებუტო პატარა ბავშვივით,მაგარმ ორ წუთში ისევ შევურიგდე.დავიბრუნე ჩემი გიჟი,ცანაცარა გოგო,ჩემი ბრაზიანი,მაგარმ მაინც ყველაზე კარგი..ჩემი მეგობარი..ჩემი და..ჩემი ყველაფერი.
|
574
301
1050
