ღამის 2 საათძე რაღაც საშინელი გრძნობა მაწუხებდა...რაღაც მახრჩობდა...თითქოს საფრთხეს ვგრძნობდი,თითქოს რაღაცის მეშინოდა.ძილი არ მეკარებოდა.
Who owns my heart…
ტელეფონს ვეცი.არც დამიხედავს ვინ იყო.

-ალო...
-ანა!ლინდსი...
ლინდსის დეიდის ხმა გავიგე.
-რა ლინდსი???რა სჭირს??
-ჩემგან მოდიოდა და ავარია მოუვიდა,საჭე ვერ დაიმორჩილა.საავადმყოოში ვართ.
თავში თითქოს ურო ჩამცხეს.
-მოვდივარ.
არ ვიცი როგორ,მაგარმ ბებია გავაძვიძე,მძღოლიც და სასწრაფოდ საავადმყოში წავაყვანინე თავი.არ ვიცოდი რომელ საავადმყოფოში იყო და იმ წუთში ეს კითხვა არც გამჩენია,თითქოს თვითონ მივყავდი ფეხებს.მისამართი არც შემშლია...შენობის კარი გიჟივით შევაღე...ვიკითხე ლინდსის პალატა,მეორე სართულზე სწრაფად ავირბინე,(ბებია ქვემოთ დამელოდა)და პალატის კარი შევაღე...
ჩემს წინ იწვა გაფიტრებული ლინდი,თავზე ბინტი ქონდა მოხვეული,საიდანაც წითელი ლაქა მოჩანდა,როგორც ჩანს სისხლი იყო..სახე დაჩხაპნილი ჰქონდა.

-არა...ეს ის ლინდსი არააა...შეუძლებელია.
ცრემელბი წამომივიდა,ჩანთა,რომელიც ხელში მეკავა დავაგდე,კარეს ხელი გავუშვი და მის საწოლთან მივედი.
-მძიმე დაზიანებებია,შეიძლება ოპერაციაც დასჭირდეს,არამგონია გადარჩეს.
-არა..არაა..არააა...ლინდსი გადარჩება,აუცილებლად გადარჩება.
მის საწოლთან ჩამოვჯექი და ტირილს მოვუმატე.ცრემლები წვიმასავით მოდიოდა,არაფერს ვამბობდი,უბ რალოდ ვტიორდი.ვერც ვეხებოდი,იმდენად თეთრი იყო,იმდენად უსუსური..მეშინოდა შეხების...
ტელეფონმა დამირეკა.ჩანთას ხელი მოვკიდე და სკამიდან აუდგომლად ყურმილი ავიღე.
-ალო.
-რა ხმა გავქს?
მეთის ხმა ვიცანი,თითქოს მალამო ყოფილიყოს.
-მეთ?ლინდსის ავარია მოუვიდა,მძიმედაა..
-რომელ საავადმყოფოში ხარ?მე კიდევ დაგირეკე,მეთქი რაგაცას ვეტყვითქო,გადადება აღარ მინდოდა...
-წითელი ჯვრის.
გამითიშა.ტელეფონი სადღაც მივაგდე და სიევ ლინდსის შევხედე.მისკენ ხელი ნელ-ნელა წავიღე...მაგრამ მერე სიევ გამოვწიე.ყველა მომენტმა ერთად გამიელვა თვაში.მისი ჩახუტება,ძილის წინ ნათქვმაი მიყვარხარ,მისი თბილი სიტყვები,მისი ხმა,მისი თვალები,მისი ცანცარი,მისი მწარე სიტყვები,მისი ბრძნული აზრები...მივხვდი რომ საანმ ცოცოხალი იყო კიდევ ერთხელ უნდა შევხებოდი.ხელი ისევ მისი ხელისკენ წავიღე...როგორც იქნა გავბედე და შევახე.როცა ხელი მოვკიდე თავი ოდნავ გაანძრია,თუმცა თვალებს ვერ აღებდა...
-არ წახვიდე გთოვ,მჭირდები.მინდა რომ ყოველთვის ჩემთან ერთად იყო.მითუემეტს ახლა.როცა მეთი..ჩემს ქორწილში მეჯვარე ვინ უნდა იყოს??შენს გარეშე ამ ცხვორბას როგორ გავუმკლავდები?საუეკეთესო მასწავლებელი ხარ ჩემთვის.ყველას მაგივორბას მიწევდი.გთოვ იბრძოლე..ნუ დამტოვებ.

დანაწევრებით ვლაპარაკობდი და ვსლუკუნებდი.ხელი ხელზე მომიჭირა,თვალიდან მასაც ცრემლი წამოუვიდა.
-არა,ნუ იტირებ,უბრალოდ იბრძოლე...ვერასდროს ვერავინ შემიცვლის შენს თავს,უშენოდ ჩემი ცხოვრება კოშმარი გახდება...
ლინდსის მოვშორდი,კუთეში ჩავიკეცე,ხელები ავიარე და ხმამაღლა ვტიროდი.სამყაროს მოვწყდი,მხოლოდ ლინდსიზე ვფიქრობდი,ღმერთშ მის გადარჩენას ვთხოვდი.თუმცა ლოყაზე ნაცნობმა კოცნამ გამომაფხიზლა.ავიხედე და ის სახე დავიანხე რომელის დანახვაც ახლა ყველაზე მეტად მესიამოვნა.მეთიც იატაკზე დაჯდა,ხელი გადახვია და თავისკენ მიმიზიდა.მომიკალათა მკერდში.მის გულთან ისე ახლოს ვიყავი,გულის ცემის ხმაც კი მესმოდა,.აჩქარებული ჰქონდა..მასთან ჩახუტების შემდეგ უფრო ავტირდი.
-ნუ ტირი…
-მეშინია..არ მინდა რომ დამტოვოს..
-არ დაგტოვებს,იბრძოლებს.დამშვიდდი გთხოვ.
-მარტო არ მინდა ყოფნა,მეშინია..
ჩემსას ვიმეორებდი და მის მკერდში მქონდა სახე ჩამალული.
-მარტო არასდროს არ იქნები.შემომხედე..თვალებში შემომხედე-თავი ნაზად ამაწევინა-რას ხედავ??მომისმინე...როცა შენ იღიმი მეც მეღიმება,როცა შენ მოწყენილს გხედავ,მეც ცუდად ვარ.შენი ერთი გაღიმება ჩემთვის ყველაფერია,შენი არსებობა ცხოვრებას მიხალისებს.შენით ვხედავ სამყაროს,ყველაფერი ხარ ჩემთვის...შენს მეტს ვერავის ვერ ვხედავ,როცა შენთან არ ვარ მენატრები,სულ მინდა შენ გხედავდე,გეხებოდე,თვალებში გიყურებდე,შენი მხა მესმოდეს,რომლიც ნარკოტიკივითაა ჩემთვის.ნარკოტიკივით ხარ ჩემს სისხლში გამჯდარი.გრძნობ როგორ ცემს ჩემი გული,როცა შენთან ვარ?როცა გეხები?როცა გიყურებ??
ვეღარ მოვითმინე,ისეთი საყავრელი იყო..ისე საყავრლად ლაპარაკობდა..სახე ახლოს მივიტანე..თავიდან ვორჭოფობდი,მაგარმ შემდეგ გავბედე და ვაკოცე...ხელები სახეზე მაგრად მომიჭირა და თვითონაც უფრო მძლავრი კოცნით მიპასუხა.
-მიყვარხარ!
დამასწრო თქმა.
-მეც მიყვარხარ.
ვუპასუხე და მივეკარი,სახე ისევ მის მკერდში ჩავმალე და ისევ ავტირდი.იმ წამიერმა განტვირთვამ არ გაანელა ჩემი ტკივილი,რომელიც იმ წუთში მაწიხებდა,გულს მიღრღნიდა.ვკარგავდი ძალაინ ძვირფას ადამინს,ჩემს მეგობარს,ჩემს დას...რომლის გარეშეც ცხოვრება არ წარმომედგინა.
მეთზე ხელი მქონდა ჩაკიდებული და მის მხარზე თავი დადებული,როდესაც ლუკასი შემოვარდა.
-როგორაა??
მთლინად წითელი იყო,თვალები ცრემლიანი ჰქონდა.მის დანახვაზე უნებურად წამოვდექი.
-ჩამოხვედი?
-როგორააა?
ისევ მკითხა.
-ცუდად,ძალაინ....
ლინდსის საწოლთან მივიდა,მუხლებში მოიკეცა,მისი ხელი აიღო,თავი დაადო და ხმამაღლა ტირილი დაიწყო.მეთს შევხედე.ცუდი გამომეტყველება ჰქონდა.სახეზე ხელები ავიფარე და მეც ხმამაღლა ავტირდი,მაგარმ ცოტახანში გონზე მოვედი.
-ლუკას...
ლაპარაკი დავიწყე,მაგარმ მივხვდი რომ სანუგეშოს ვერაფერს ვეტყოდი,ამიტომაც გავჩუმდი.მეთი ადგა და მომიახლოვდა.უკნიდან ხელები შემომხვია და ლოყაზე მაკოცა.
-ნუ გეშინია,მე შენთან ვარ!
ყურში ჩამჩურლა.თავი მივატრილე და მეც კოცნით ვუპასუხელოყაზე.........