-როგორ ხარ,ანა?
-თავი მტკივა.
-არ მიკვირს.წამალს მოგცემ,ადგები?
-ხო,ავდგები.
ტანსაცმელს დავუწყე თვალიერება.
-ჩემსას მოგცემ,შენი სასმელის სუნად ყარდა და გასარეცხად შევყარე.მოკლე კაბა გირჩევნია თუ ზედა და შარვალი??
-სულერთია.სასწრაფოდ სახლში უნდა წავიდე.
-ვისაუზმოთ და წაგიყვან.ისწავლე ჭკუა რომ აღარ უნდა დალიო??
-უი,მართლა ძალიან დიდი მადლობა.შენ რომ არ ყოფილიყავი ალბათ ახლა ქუჩაში ვეგდებოდი.ძალიან დამეხმარე.
-არაფერს,რისი მადლობა.მეც განვიტვირთე ცოტათი.
ოთახიდან გავიდა.მე აბაზანაში შევედი და შხაპი მივიღე.როცა გამოვედი ლინდსი არ დამხვდა,თუმცა საწოლზე კაბა იდო.მომეოწნა.ჩავიცვი,თმა გავიშრე და ქვემოთა სართულზე ჩავედი.ყაავს სვამდა,მეც დამისხა.
-ინსტიტუტში დამაგვიანდება,სწრაფად წაგიყვან და..
-დადიხარ?
-რა თქმა უნდა...
-რაზე სწავლობ?
-სამედიცინოზე.
-მეც რომ ჩავაბარო გამოცდა მიმიღებენ?მერამდენე კურსზე ხარ?
-პირველზე.კი,თუ კარგად ჩააბარებ თავისთავად.სამედიცინოზე გინდა?
-ხო,რავიცი.
-კარგი გადაწყვიტე.ახლა სწრაფად ადექი და წავედით.იმედია იცი სადაც ცხოვრობ.
-კი,ვიცი.
ავდექით და გავედით.
ერთი სიტყვით ბებიაჩემმა ჩემი სახლში არ ყოფნა ვერ შეამჩნია,ლიზამ გაიგო,მაგრამ ვთხოვე არ ეთქვა და სურვილიც შემისრულა.
გამოცები ჩავაბრე და ისნსტიტუში ჩვეულებრივად დავიდოდი ლინდსის ერთად,დილით მანქანით მივდლიდა და მივყავდიხოლმე.3 თვეში მე და ლინდსი საუკეთესო მეგობრებიც გავხდით.ლოს-ანჯელესში თავს კარაგდ ვგრძბონდი და აბსოლიტურად დავივიწყე ნიკა,ცუდი მოგონებებითურთ.
***
დილით ჩვეულებრივად ავდექი ინსტიტუტში წასასვლელად.საუზმობისას ლინდსის პიპინმა ყავა გადამაცდინა ისე შემეშინა,ვეღარც დავლიე.ჩანთას ხელი დავავლე და გარეთ გავვარდი.
-რა გეჩქარებოდა?
-რავიცი,ყავას ვსვამდი და ისეთი ხმაქ აქვს ამ მანქანის სინლად გადამცდა.უნდა გამოვუცვალო.
-ჰო,ნელა ქენი ფეხი არაფერს წამოკრა.
გასაღები გადაატრიალა და მანქანა დაქოქა.გიჟივით ატარებდა.გული მისკდებოდა მანქანა რომ დაყავდახოლმე.შენობასთან მანქანა გააჩერა და გადმოვედით.
-უი,მართლა ვიღაც ახალი ბიჭი მოდის დღეს..მეთ სტიუარტი.
-მერე მე რა ვქნა?
-შენთან ბიჭებზე საუაბრი შეუძლებელია ანა!რა უნდა ქნა??არც არაფერი.უბრალდო ისე გითხარი/
-არ მიყვარს ბიჭები.ასე რომ...
-ვიცი
-ხოდა თუ იცი მოკეტე.
სიჩუმე ჩამოვარდა.მეორე სართულზე ასვლას 2 წუთი უნდოდა,მაგრამ ეს დროს საუკუნოდ მომეჩვენა.როგორც იქნა კლასში შევედით.ბავშვებს მივესალმეთ და ლექტორიც შემოვიდა.მე ლინდსის ველაპარაკებოდი თავის ახალ შეყვარებულზე(2 თვით პარიზში იყო წასული)სამსახურის საქმეზე.ლუკასი ერქვა.მომწონდა ეს ბიჭი ბუნებით ძალიან.თუმცა ეს საუბარი გამაწყვეტინა მისის ბელმა.
-მის შეპარდ,დირექტორის კაბინეტში ხომ არ შეისეირნებდით?
-არა,იყოს.აქაც კარაგდ ვგრძნობ თავს.
-მაშინ მოკეტეთ.თქვენს გარდა აქ 20 ბავშვია,რომლებიც სწავლას მოწყურებული თვალებით მიყურებენ და თვქნე მათ ხელს უშლით.
-ხო,აშკარად.ბოდიშით.
მედიცინა მიყვარდა და ამიტომაც ძალაინ კარაგდ ვსწავლობდი.პაქტიურად ყველაზე კარგად კლასში.დღესაც ვერავინ ვერ გაიგო ჩმეს გარდა.გამისწორდა კდიევაც,მისი ბელის სიტყვების შემდგებ,მაგრამ მეკიდა...
გაკვეთილის დაწყებიდან 10 წუთოს შემდგე კლასში ვიღაც ბიჭი შემოვიდა,მას უკან დირექტორი მოყვდა.
-ეს მეთია,თქვენი ახალი მოსწავლე.იმედია კარაგდ შეეწყობით.ლინდსის და ანას უკან დაჯექი,მითითა მასწავლებელმა ჩვენკენ.
მეთმა გვერდიტ ამიარა.
-თასმა გახსნილი გაქვს ანა.
თვალი ჩამიკრა და ადგილი დაიაკვა.ლინდსის ჩაეღიმა.
-რა გაცინებს?გაეტევი ამ ფანჯარაში.
-კაი,ჩუმად ვარ.
პირველი ლექცია დაგვიმთავრდა და შესვენებაზე მე და ლინდის დერეანში ვედით.ლინდსის სიცილი აუტყდა.
-რა გაცინებს??გიჟი რომ იყავი ვიცოდი,მარა ასეთი??რა დაიანახე?
-მეთი სოფის გამოჭერილი ჰყავს და ელაპარაკება.ცოდოა,დავიხსნათ.
-შეყვარბეული გყავს ხომ არ დაგავიწყდა?
-ვიცი,რას ვაკეთებ ცუდს?უბრალოდ ამ გოგოს ხელში ცოდოა.
-კარგი,ხო.უფ.დაუძახე.
-არა,შენ დაუძახე.
-რატომ ვითომ?
-მე შეყვარებული მყვას.შენი სიტყვებია.დაგავიწყდა?
-ოხ შენი..კარგი.მეეთ!მაღაზიაში წამოხვალ ჩვენთან ერთად?
თვალები გაუბრწყინდა.გაუკვირდა კდიევაც.
-კი,წამოვალ.
სოფის გვერდი აუარა და სიხარულით წამოვიდა ჩვენკენ.
-ეს გოგო ვინაა?
-ეგ გოგო გიჟია.ყურადღება არ მიაქციო.
უპასუხა ლინდსიმ.
-ხო,რავიცი.არ ვარ ასეთებს შეჩვეული.
-არაუშავს შეეჩვევი.ე.ი. ახლა ჩამოხვედი აქ?
-კი,ახლახან.
-მერე მოგოწნს აქაურობა?
ჩავერიე.
-კი,კარგი ქალაქია.ხმაურიანი,სიცოცხლით სავსე,მაგრამ ბევრი უცნაურობები ხდება.
-გეთანხმები.შევიდეთ.მეორე ლექცია იწყება.
-ხო,კარგი.
ლექციები დაგვიმთავრდა.ბავშვებს გამოვემშვიდობეთ და გარეთ გამოვედით.ეზოში მეთი დაგვეწია.
-საით ცხოვრობთ?წაგიყვანოთ?
-არა,გმადლობ,მანქანით ვარ მოსული.
ვუთხარი და ლინდსიმ ამაყად გამოაღო მანქანის კარი.
-ანა ჩაჯექი.
-ხო,ვჯდები.აბა კარგად მეთ.
-კარგად ანა.
ლინდსიმ მანქანა დაქოქა და გიჟივით წავიდა.
-აუ,აღიარე მაგარი ბიჭია.
-ხო,კაი!მართლა სიმპატიურია,მაღალი...წავა რა.
-შემომაკვდები ანა!მოეწონე აშკარად.
-ენა დაიმოკლე თორემ ეს მანქანა მძღოლის გარეშე დარჩება.
-ხო კარგი,ოღონდ ჩემთან უნდა წამოხვიდე.
-არ გამოვა,დაგლილი ვარ.
-მარტო ამ ყველაფერს ვერ ვიმეცადიებ.გთხოვ!
მუდარით სავსე თვალებით შემომხედა.
-კარგი,ხო.
ლინდსი „ზადნით" წავიდა.
-რას აკეთებ გოგო?
-უკან ვერ დაიანხე?
-რა??
-რა არა ვინ,მეთი.მანქანას ეჩხიკინებოდა.აი.
ფანჯრიდან გადავიხედე.როგორც ჩანს საწყა;ს მანქანა გაუფუჭდა.
-გაგიფუჭდა?
ვკითხე მექანიკურად და მანქანიდან გადავედი.
-ხო.დამინახე?
-მე არა ლინდსიმ დაგინახა და მობრუნდა.აბა,ჩაჯდები ჩვენთან?მიგიყვანთ.
-მე არ მეკითხებით??
გადმომძახა ლინდსიმ.გავიღიმე და მეთს მანქანის კარი გავუღე.
-წესით თვითონ უნდა გაეღო შენთვის.
ჩამჩურლა ლინდსიმ როცა ჩავჯექით.
-მოკეტე იდიოტო!
მეთი სახლში მივიყვანეთ.მადლობა გადაგვიხადა და გვითრა,რომ მანქანას მამამისი მანქანით მიაკითხავდა.ისიც საკმაოდ დიდ სახლში ცხოვრობდა,დაგვპატიჟა,მაგრამ არ შევედით,შევედით რა მე არ შვევედი თორე ლინდსი შერბოდა.მრე კდიე მააგზე დავჭამეთ ერთმანეთი.მე ვეუბნებოდი რატომ შედიოდითქო,ის მეუბნებოდა რატომ არ შემოხვედიო.საღამოსკენ ვიმეცდინეთ,წამოსვლ;ას ვაპირებდი,როცა კარებზე დააზარუნეს.
-ვინ უნდა იყოს?
გაკვირვებულმა შემომხედა ლინდსიმ და ჩავიდა პირველ სართულზე.2 წუთში განწირული კივილი გავიგონე.გული გამისკდა,საწოლიდან სწრაფად წამოვხტი და კიბეები ჩავირბინე.
-რა იყო გოგო?
ლუკასი დავინახე,ლინდსი მკლავებში ყავდა მოქცეული და კოცნიდა.
-ვოვ.
მერე ჩემკენ წამოვიდა და გულში ჩამიკრა.
-ვიცოდი რომ აქ იქნებოდი და ჩმეს გოგოს მარტო არ დატოვებდი.
-ეს დღეს თორე ისე სულ მიგდებული მყავს.
-რატომ არ თქვი თუ ჩამოდიოდი?ჯერ დრო რომ არ გასულა?
-ხო,ვიცი.უბრალოდ ჩამოვედი.მერე ისევ წავალ რამოდენიმე კვირაში.ძალაინ მომენატრა.უკვე გაძლება აღარ შემეძლო.სახლში ნახევარი საათი გავჩერდი და ეგრევე აქ წამოვედი.
ლინდსი კიდევ ერთხელ ჩაეხუტა.მერე ლინდსის ოთახში ავედით და გავაბით საუბარი.იმდენი სასაცილო რაღაც მოყვა....ლინდსის ლუკასის მკერდზე ჩაეძინა.
-შენ რას შვები?
-არაფერს,რავიცი.
-ოხ,არავინ არ..
-არა!
კომპიუტერი აიღო.გამახსენდა ჩემი ფბ იყო ჩართული და ვუთხარი გამოერთემეთქი,მაგრამ ის იდიოტი მესიჯებში შეძვრა.
-ვიღაც მეთი გთხოვს დამატებას და მესიჯიც მოგწერა როგორ ხარ ლამაზოო?
-მომეცი ახლავე.
ლუკასი ადგა და კომპიუტერით პირველ სართულზე ჩავიდა.ლინდსისაც გაეღვიძა და საქმის ვითარებაში რომ გაერკვია თავი დაანებეო მითხრა,მობეზრდებაო,მაგრამ ვინ დაუჯერა?მეც ჩავყევი.
-ახლა სადღა წახვალ?მომეცი კომპიუტერი...
ლუკასმა კარები გააღო და გარეთ გავიდა.მეც გავეკიდე.20 წუთის განმავლობაში ქუჩაში დავრბოდით...მერე ძალაინ დავიღალე და კარებში ლინდსის შევხედე,მომაბეზრებელი სახით იყურებოდა.
-პატარა ბავშვები ხართ???
-ლინდსი,ახლავე უთხარი დამიბრუნოს.ჩემი პირადი მესიჯებია.უთხარი თორემ გავბრაზდები.
-კარგი რა ლუკას!მიეცი.გთხოვ.
ლინდსის ერთი სიტყვაც საკმარისი იყო და ლუკასმა კომპიუტერი მომაწოდა.
სახლში შვედით.იმდენი ვეჯუჯღუნე საწყალს,ნაოშნიკები გაირჭო ყურებში.
-რაო,რასს გწერს?
-როგორ ხარ ლამაზოო?
-რას მიწერ?
-მოდი და ნახე.
"karagd!shen?”
"mec magrad.rogor sheidzleba shen gwerde da cudad viyo”
"nu awarbeb ra…”
"sulac ara”
უნებურად გამოვედი.
-რას აკეთებ?
-გამოვედი.
-ლაპარაკის წამოწყება უნდოდა.
-მე არ მინდოდა.
-აუ,როგორ მინდა თმებში გწვდე და მაგრად გაგჩეჩო.აბა რა გინდოდა??ჰააა???დებილი ხარ რაააა...ლენჩი....აი...აიიიი....
-მორჩი?
-არა,მაგრამ ვცდილობ მოვრჩე.
-ჰოდა არ გამოგდის რაღაც.კაი,წავედი ახლა მე.
-კაი ხო,უფ.ისე,მოსოწნახარ ხომ ატყობ?
არაფერი ვუპასუხე.გზაში ვფიქრობდი.
მეთს აშკარად მოვოწნდი,მაგრამ მე მგონი არა...ან შეიძლება კი...ყოველშემთხვევაში არ მინდოდა ამის აღიარება,არ მინდოდა კიდევ ერთხელ მტკენოდა გული,არ მინდოდა ბიჭის გამო კიდევ ერთხელ მეტირა.მეშინოდა სიყვარულის და გავურბოდი მას.თან იმდენად,რომ მეგობარსაც კი ვუპირისპირდებოდი,მაგრამ ასეთიოა ადამინის ფსიქოლოგია...........
574
301
1050
