ეშმაკის ბორბალი,ხვლიკი,მატარებელი,შადრევნები,თვითმრინავი...მშვენიერი პარკი გაუკეთებიათ,მაგრამ პატარა ბავშვისთვის ალბათ მარტო მატარებელი შეიძლება...ჯანდაბა!დედაჩემი ორდის მოვა სახლში...საშინლებაა.ჩემს დას დავხედე.
-სახლში ავიდეთ კარგი?-მუდარით აღსავსე თვალებით შევხედე.
-არა!
ვიცოდი შეწინააღმდეგებას აზრი არ ჰქონდა.აჯღავდებოდა.ამიტომ ამ 4 წლის ბავშვს,18 წლის გოგო დებილივით დავყვებოდი უკან.ბოლოს როგორც იქნა ერთ ადგილას გაჩერდა და ბუშტების გაშვება დაიწყო.მეც ჩამოვჯექი სკამზე.ლიკასკენ მიპყრობილი მზერა ნაცნობმა ხმამ თავისკენ გადამატანინა.
-ანა,როგორ ხარ?
-კარგად,შენ?არ ვიცოდი აქ თუ გნახავდი.-ჩასახუტებლად გავიწიე,თუმცა უკან დაიხია.
-ხო,ისა..სალაპარაკო მაქვს.
-ნიკა,მოხდა რამე?
-უბრალოდ მომისმინე კარგი?უკვე 1 კვირაა რაც თქმა მინდა,მაგრამ..იცი..მგონი ჩვენი ურთიერთობა კარაგდ ვერ ეწყობა.ვიფიქრე აჯობებს დავშორდეთმეთქი.მივხვდი რომ არ მიყვარხარ და...
ყველაფერი დამითრილდა.ტირილი მინდოდა,მაგრამ თავს ვიკავებდი.არ მინდოდა მის წინაშე დავმცირებულიყავი. 
-არ გიყვარდი?ხო..საერთოდ ბიჭები ეგეთები ხართ.კარგი.ლიკა,წაიდეთ სახლში.არაა პრობლემა.მეც ეგ უნდა მეთქვა.
-მაპატიე კარგი?არ მინდა მაწუხებდეს ის რომ გული გატკინე.
-ნუ ღელავ.არ მტკენია.ლიკა,წავედითმეთქი.
ცრემელბი უკვე მახრჩობდა,მაგრამ ვერ ვტიროდი.-ლიკა!!
-ხო,კარგი.უფ
ბავშბს ხელი მოვკიდე და პარკიდან სისწრაფით გავქანდი.ერთი სული მქონდა სახლში როდის შევიდოდი და ხმამაღლა ვიტირებდი.ახლა არ ვიტირებ..არა!არა! ერთი ცრემლი ჩამომვარდა...მეორეც.მაგრამ თავს ვიკებდი...როგორ იქნა კიბეები ავირბინე.სახლში შევედი,ლიკა მამაჩემის ოთახში შევუშვი და მე ჩემს საწოლზე დავეხეთქე.ხმამაღლა ტირილი დავიწყე.მე ის მიყვარს..იდიოტი,უნამუსო.რაღას დაძვრებოდა ჩემთან თუ არ ვუყვარდი.ჩემი მოთქმა გოდება 2 საათს გაგრძელდა.მერე როგორც იქნა დავწყნარდი,უფრო სწორად ერთმა აზრმა დამაწყნარა....
დედაჩემის დედა ამერიკელი იყო,მამა ქართველი.ბაბუაჩემი 4 წლის წინ გარდაიცვალა,ამის შემდეგ ბებია თავის სახლში წავიდა,ლოს-ანჯელესში.იქ ერთგულ მოსამსახურესთან ერთად ცხოვრობს.სრულიად ჯანმრთელია,60 წლის.ახლა,როცა უკვე სკოლა დამთავრებული მქონდა შემეძლი წავსულიყავი.ვიზა მაქვს.მხოლოდ მშობლების და ბებას თანხმობაა საჭირო.სასწრაფოდ ტელეფონი ავუღე და ბებოს დავურეკე.
-ალო!
-ლიზა,გამარჯობა!-მართალია მოსამსახურე ნაანხი არ მყავდა და არც ლოს-ანჯელესში ივყავი ნამყოფი,მაგრამ სკაიპით როცა ველაპარაკებოდი ხოლმე ბებოს ან როცა ტელეპონზე ვრეკავდი ისიც იქ იყო.-ბებოს სცალია?
-მის ანა,თქვენ ხართ?ახლავე დავუძახებ.
-დიახ.
ნაბიჯების ხმა გავიგონე.ბებო ყურმილს მოუახლოვდა.
-გისმენთ.  -ბებო,მე ვარ.ქართულად მელაპარაკე,თორემ სულ დაგავიწყდება.
-ანა??რამდენი ხანია შენი ხმა არ გამიგია.როგორ ხარ?
-კარაგდ ბებო.შენ?
-მეც.აბა რა გინდა?
-ვინ გითრა რომ რამე მინდა?
-ყოველთვის როცა მირეკავ რაღაც გინდა ჩემგან.ან ფული,ან აქაური ფეხსაცმელი,ან აქაური საჭმელი..
-კაი,კაი ბებო.აღარ გინდა ჩამოთვლა.რას იტყვი შენი შვილიშვილი რომ გესტუმროს?
-რატომაც არა.როდის?ძალიან გამხიარდება.მაგრამ ინსტიტუტში არ სწავლობ?
-არა.ნუ კი.მაგრამ ეგ არაერი.მანდაც ვისწავლი.ან ვიმუშავებ.რა მნიშვნელობა აქვს.ანუ თნახმა ხარ.დედას დაელაპარაკები?მამასაც.ორივეს ხაზზე ჩავრთავ.გთხოვ.
-კარგი.
-მიყვარხარ.დეეე,მააა მეორე ყურმილი აიღეთ და ხმამაღალზე ჩართეთ ბებოა.
გავძახე ორივეს.
-ალოო.დედა როგორ ხარ?
-კარგად საყავრელო.იცით,მგონი აჯობებს ანა ჩემთან წამოვიდეს ცოტა ხანი.
-არა,რა სისულელეა დედა.
-ნამდვილად სისულელეა.-დაეთანხმა მამაჩემი.
-როგორ ზღუდავთ ბავშვს??რა მოხდება რომ ჩამოვიდეს?აქ ისწავლის კიდეც.
-ახლა ჩევნ უნდა გავიდეთ.არა და მორჩა.კარგი დედა.გკოცნი.
გათიშეს.
-აუუუ.ბებოო:(  -მე დავურეკავ მობილურზე და დაველაპარაკები.დავარწმუნებ.
ნახევარ საათში დედა და ამამ მოვიდნენ სახლში.ისევ ჩემს ოთახში ვიყავი და დაკარგულ სიყვარულს ვგლოვობდი.
-ანა!-დამიძახეს.მეც გავვარდი.
-ხო.
-დღეს ღამე მიფრინავ..
-აააა??რა???????აააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააა.მართლა??ბებო მიყვარხარ.
გიჟივით ვკიოდი.
-კარგი,გეყო.ჩაალაგე ჩემოდნები.პირველ სააათზე აეროპორტში უნდა იყო.
-კარგით,კარგით.
ჩემს ოთახში შევედი და ყველაფერი გიჟივით ჩავყარე.მერე ბავშვებს გამოვემშვიდობე,ვისაც ვიცნობდი.ღამის ათ საათზე ვიყავი სახლში.ჩალაგებულის ისევ ამოყრა მომიწია.არ მომწონდა ჩემი ასეთი ზმანი.შვეეცადე ცოტა მაინც უცხოურად ჩმეცვა,არ ვიცი რადმენად გამომივიდა.ჯინსის შარვალი,იასამნისფერი ზედა,კეტები.რაც შეეხება თამს,უბრალოდ კუდი შევიკარი და...სახლს გამოვემშვიდობე.დედამ და ამა აეროპორტში მიმიყვანეს,რეგისტრაცია გავიარე,მერე დავემშვიდობე.დედაჩემი ბღაოდა,მეც ვიტირე.დარიგება მოვისმინე და წავედიი.ნახვამდის საქართველო,ნახმადის მოგონებეო.მე ახალ ცხოვრებას ვიწყებ ხმაურიან ქალაქში......თვითმფრინავი აფრინდა.გული მიძგერდა.თან მინდოდა წასვლა,თან არა.არ მიყვარს ცვლილებები,მაგრამ ეს ხომ ცხვორებაა,მოულოდნელობებით აღსავსე ცხოვრება. 
დააკომენტარეთ <3
|
574
301
1050
