Give Love A Try - 27 აპრილში 2012

-მის,უკვე ჩამოვფრინდით.
შემანჯღრია მძინარე სტიარტდესამ.
წამოვდექი.თვითმფრინავიდან ჩამოვედი,ჩემი ბარგი ავიღე და აქეთ-იქით ვიყურებოდი.ბებიას ვეძებდი.ბოლოს როგორც იქნა ძლივს დავინახე.
-ბებოოოოოოო!
მისკენ გავექანე და ჩავეხუტე.
-ანა,1 წლის წინ გნახე და იმის მერე ისე გაზრდილხარ და შეცვლილხარ.
-1 წელი ცოტა დრო არაა ბებო.შენც გალამახებულხარ.
-დავბერდი 1 წლით...
-ოო,კარგი რა.მშვენივრად გამოიყურები.
-კარგი,.გავიდეთ ამ შენობიდან.მზად ხარ შეაბიჯო ამერიკის ყველაზე ხმაურიან ქალაქში?
-რა თქმა უნდა.გავიდეთ.
ბებიაჩემის გვერდით ვიღაც კაცი იყო.მივხვდი რომ მძღოლი იქნებოდა და უკითხავად ბარგი მივაჩეჩე.აეროპორტიდან გავედით.გაოგნებული დავრჩი.

-ვაუუუ,ასეთი არსად არაფერი მიანხავს.
მანქანები გიჟებივით მოძრაობდნენ,ხალხი აქეთ-იქით ირეოდა,გოგოებს მაგარი ზმანი ეცვათ,უმარავი მაღაზია იყო ირგვლივ,უამარვი სიმპატიური ბიჭი,უამარვი ბარი...კაშკაშა განათება,ყველაფერი ისეთი ლაამზი იყო...
-ვერც ნახავ.კეთილი იყოს შენი მობრძანება ჩემს მშობლიურ ქალაქში.ჩაჯექი.
ხელით მიმითითა ბებომ.
-ეს რა ჩვენია???
-ხო,რა თქმა უნდა.აბა ვისი უნდა იყოს.
-ღადაოოობ??ეს მაქანა ამხელა...ჩვენია???
-ხოო,ჩაჯექი.წავედით.ეს ჩვენი სახლის მძღოლია.
მანქანში ჩავჯექი,კიდევ უფრო აღმაფრთოვანებელი რაღაცეები ვნახე სახლში მისვლამდე,მაგრამ ყველაზე შოკის მომგვრელი სახლი იყო.დიდი ეზო აუზით,ორსართულიანი სახლი,კომფორტულად მოწყობილი,ჩემი ოთახი იმხელა იყო.........თავისი საკუთარი აბაზანით.ბებიაჩემმა საკუთარი ნოთეც მომცა.მაღაზიები მომატარა და ამხელა ქალს გიჟივით დავარბენინებდი.ზუსტად 4 საათი ვიყავით მაღაზიაში.ხან რას ვირჩევდი,ხან რას.ერთი სიტყვით მთელი მაღაზია გამოვცალე.თვითონ გაოგნებული ვიყავი და ყველაფერს ხამივით ვტაცებდი ხელს.ვახშამზეც ისეთი ჭურჭელით დავლიე ჩაი...
-მე ვიძინებ ანა!ალბათ ლიზაც მალე დაწვება.
-9 საათია.ხუმრობ?
-მე ასე ვიძინებ.ტკბილი ძილი საყავრელო.ლიზა,შეგიძლია დაწვე.ანა მიხედავს ყველაფერს.არა საყავრელო?
-ჭურჭელი უნდა დავრეცხო?
-არა.შუქები ჩააქრე როცა დაწვები და კარები ჩაკეტე.
მაგიდიდან ადგა,შუბლზე მაკოცა და წავიდა.სიჩუმე ჩამოვარდა.ლიზამ ეს სიჩუმე დაარღვია.ალაგება დაიწყო.
-მოგეხმარებით,ლიზა!
-გმადლობთ მის ანა.
გავუღიმე.ავალაგეთ და ლიზამ თეფშების რეცხვა დაიწყო.მე ტახტზე წამოვწექი,ტელევიზორი ჩავრთე.აქეთ-იქით ვატრიალებდი არხებს,მაგარმ ვერსად ვერაფერი ვიპოვე.მომწყინდა..ალბათ გიჟი ვარ ხომ??ლოს-ანჯელესში მომწყინდაა.მაგრამ....ავდექი და ლიზასთან გავედი.
-ლიზა,მოგეხმარები.
-დასველდებით.
-არაუშავს,მიჩვეული ვარ.ქმარი არ გყავთ?
-არა,მის.თქვენ შეყვარებული?
-რომ მყოლოდა აქ ხომ არ ჩამოვიდოდი.
-ხო,რა თქმა უნდა არა.კარგით მოვრჩი.თუ რამე არ გჭირდებათ წავალ.
-ხო,რა თქმა უნდა.შეგიძლია წახვიდე.
ლიზას წასვლის შემდეგ შუქები გამოვრთე და ჩემს ოთახში ავედი.20 წუთი დებილივით ვიჯექი და მუსიკას ვუსმენდი.სევდა შემომაწვა.საქართველო მომენატრა.მომენატრა ყველაფერი..ნიკაც მომენატრა.არა,არ ვიტირებ.ძლიერი უნდა ვიყო.თან ნიკა მხოლოდ მომწონდა.არ ვიტირებ.ჯანდაბა,აქ ასე ვერ დავჯდები...შხაპი მივიღე,მთლიანი კაბა და მაღლები ჩავიცვი.სახლის პირდაპირ ერთი ბარი მეგულებოდა და იქ ჩავედი.უნდა დავმთვრალიყავი,თორემ ვიტირებდი,დეპრესიას ვერ ვიტან და არც ახლა მივცემ თავს უფლებას ამ მდგომარეობაში ვიყო.ბარში შევედი.უამრავი ხალხი იყო.ზოგი როგორი,ზოგი როგორი.ძლივს ცარიელ მაგიდას თვალი მოვკარი და დავჯექი.მეც კაი დებილივით ღვინო შევუკვეთე,მაგრამ არ აღამოჩნდათ.ეს ხომ ამერიკაა...
-სხვა რა გაქვთ?
-ტეკილა.მე ძალაინ მიყავრს.
-კარგით,მომიტანეთ.
-ეს მთლიანად?-ხელი გაიშვარა ოპიციანტმა ბოთლსიკენ.
-დიახ.
-კარგით...როგორც მეტყვით.
შევამჩბნიე იქითა მაგიდიდან ბიჭები თვალებით მჭამდნენ,ჩემზე საუბრობდნენ.ერთამენთს რაღაცეებს ანიშნებდნენ.ოპიციანტმა ტეკილა მომიტანა და დალევა დავიწე.ისე მიყოლებით ვსვმადი ალბათ ვინმეს ეგონა თვას იკლავსო.1 ჭიქა..2 ჭიქა...3..4...10...13...15...20..30...
ყველაფერი დავიკიდეეეეე,მთელი სამყარო მეკიდააა.სული შემეხუთა,გარეთ გასვლა მომინდა,ადგომა დავაპირე,მაგრამ...ბრააახ.დავეცი..
-მოგეხმაროთ გოგონი?
-დიახ.
ავხედე.4 სიმპატიური ბიჭი იდგა.ამაყენეს,მხარზე გადამაკიდა ყველაზე სიპატიურმა და კარისკენ წამიყვანეს.
-დასვით!!!!!!!
ვიღაც გოგოს ხმა იყო.თავის აწევა დამეზარა.არც მიმიხედავს ვინ იყო.
-ვაა,ლინდსი!როგორ ხარ?
-გამდლობთ ბიჭებო კარაგდ.დასვით.ხომ ხედავთ აქაური არაა და თან მგონი პირველად სვამს.სხვა წაიყვანეთ.არჩევანი ბევრია.
-არა,არაფერს არ ვუპირებთ.პროსტა გავიცნობთ.თან ასე ხომ არ ეგდება.გათიშულია.
-დასვით,მე მივხედავ.უსიამოვნებები გინდათ?
-კარგი,ლინდსი.კარგი.
სიმპატიურმა ფრთხილად ჩამომსვა,სახეზე ევრც დავაკვირდი.ფეხზე დავდექი.იმ გოგოს ახლა შევხედე.მაკიაჟ ესვა,სამაჯურები ეკეთა,მოკლე ბოლოკაბა.ჯდებოდა მისი ჩაცმულობა ჩემს გემოვნებაში.
-აბა,ლამაზო კარგად.
თალი ჩამიკრა რომელიღაცამ.სიმპატიური იყო თ უარა უკვე ვეღარ დავაკვრიდი.თვაი ისე მისკდებოდა..ბიჭები გავიდნენ.
-კარგი.აბა რა გქვია?მიგიყვან სახლში.მანქანის გასაღები დამანახა.
-მეე..ისა...ანიი.არაა,ანა მქვია.
-სად ცხოვრობ ანა?სადაური ხარ??
-მე..დღეს ჩამოვედი.
-ვხვდები.მოდი,როგორც ჩანს არ იცი სად ცხვორობ.დავსხდეთ,ცოტა გამოფხიზლდი და მერე მიგიყვან სახლში.
-ტარება მეც ვიცი.
-მანქანით ხარ?
-არა..კი.კიი..მოიცა,ნწწწ.
-დაჯექი,დაჯექი.ხელი მომკიდა და მაგიდამდე მიმიყვანა.
-ჯეიკ,წყალი მომიტანე რაც შეიძლება ბევრი.
ოპიციანტმა წყალი მოიტანა.
-დალიე.
-არ მინდა.
-კარგი ერთი.ტეკილა გინდოდა ხომ?
-კი.უნდა დამელია.,მოიცა რის გამო უნდა დამელია??ჰაა??რის გამო უდნა დამელია??...ისააა...ხო ხო.ნიკას გამო.საერთოდ აქ მის გამო ჩამოვედი.მიმაგდო მაგ იდიტმა.მძულხარ ნიკაააა.ვერ გიტააან.
-ჩუმად,ჩუმად.ჩუმად იყავი.მომიყევი შენი ცხოვრება რა თქმა უნდა თუ გახსოვს.
ყველაერი დაწვრილებით მოვუყევი,ნუ როგორც მოვაბი თავი.
-და შენ ვინ ხარ?
-მე ლინდსი გრინი ვარ.აქაური.მშობლები დიდი ხნის წინ გარდამეცვალნენ,მარტო ვცხობრობ,ხანხდახნ დეიდა მოდის და რჩება ხოლმე ჩემთან.19 წლის ვარ.
-მშბლები არ გაყვს??
-დედა მყავს,მაგრამ მიმატოვა.თავიდანვე მამა მზრდიდა.ისე,რაც შეეხება იმ ნიკას..ნიკას არა??
-ხო,ნიკა ქვია.
-არ გიმსახურებს.მეც მიყვარდა ერთი.ნუ ახლაც მომწონსავით.ნელ-ნელა მავიწყდება.ალბათ იცნობ კიდევაც,ცნობილია...იანი...
-ააა.მოიცაააა..ვამპირების დღიურებში რომ თამაშობს??მეცნობიი..მისი ძველი შეყვარებული.ლინდსი გრინიიი.ააა აააა.რას წარმოვიდგენდი ოდესმე თუ შეგხვდებოდი.პირდაპირ გეტყვი მაგ ბიჭს ვერ ვიტან.
-ვეღარც მე.
-სად ცხოვორბ?
-მამაჩემაა ძალიან დიდი ქონება დამიტოვა.ასე რომ დიდი კერძო სახლი მაქვს.ანაა!
-ჰაააა!ხოოო!
-გეძინება.სახლში წაგიყვან.
-არა,კი...არ ვიცი სად არის..ჯანდაბა.ამისს..
-ჩემთან წამოდი,დაიძინე კარგი??დილით გამოფხიზლდები და სახლში წაგიყვან.
-კარგი,წამოვალ.ავდგები.
ავდექი,წონასწორობა ვერ შევინარჩუნე.ლინდსიმ დამიჭირა.
-დამეყრდენი და წავიდეთ.
როგორც იქნა ლინდსის მანქანამდე მივაღწიეთ,სახლამდეც.უზარმაზარი სახლი იყო.თუმცა დაკვირვების თავი არ მქონდა.რომელიღაც ოთახში შემიყვანა და დავწექიი.მერე თვითონ უხმოდ გავიდა.მე ჩამეძინაა