გადის დრო, დღეები, წუთები, წამები, ადამაინები იცვლებიან როგორც ფიზიკურად ისე სულიერად. მოდის დრო, დრო სიბერის, ასაკი როდესაც თვალს ავლებ წარსულ ცხოვრებას და აანალიზებ ყველაფერს. ხვდები, რომ ბევრი შეცდომა დაუშვი, მაგრამ მათი გამოსწორება უკვე გვიანია. მოდის სინანული, მაგრამ დაგვიანებული. იხსენებ შენს მიერ ჩადენილ სიკეთეებს, რაც სულიერად გამშვიდებს და მომავალი ცხოვრებისთვის გამზადებს. მეორე მხრივ ფიქრობ, რომ ამოწურე შენი ცხოვრება და დედამიწაზე აღარაფერი გესაქმება, თავს თითქოს ზედმეტად გრძნობ, მაგრამ მე გეტვი, რომ ეს ასე არ არის, სიბერით ყველაფერი არ მთავრდება, პირიქით ვინ იცის შეიძლება ახალი ეტაპიც იწყება, ზეამაღლებული ცხოვრებისა.

ყველა ადამიანს ეშინია სიბერის.ეშინია მომატებული წლების,დაკარგული ხალისის,ჩამქრალი ახალგაზრდობის,გაფრელინი დროის...ეშინია,რომ ვეღარ გაუგებენ,არ ესმით მისი.ეშინიათ სიმარტოვის,თუნდაც დიდი ოჯახში იცხოვრონ.სულიერ სიმარტოვეს ნებისმიერი მოხუცი განიცდის,როცა მასა და შვილიშვილებს თუ შვილებს შორის უზარმაზარი და გადაულახავი კედელია აღმართული,როცა ისინი ერთ,მაგრამ განსხვავებულ სამყაროში ცხოვრობენ,როცა ნებისმიერი საქციელი ახალგაზრდდებში გაღიზიანებას და შემდეგ სიბრალურს იწვევს.

მაგრამ,მე არ მეშინია სიბერის,რადგან ჩემს გარშემო ძალიან ბევრი ადამიანია ასაკში,რომლებიც მაგალითს მაძლევენ.ერთ-ერთი მაგალითია  ჩემი დიდი ბებია,რომელიც არის 80 წლის.ის ძალიან ენერგიულია და ხანდახან ვფიქრობ კიდეც,რომ ის ძალიან ბევრ ახალგაზრდას სჯობია.მას აქვს ძლიერი ბუნება და ცხოვრების სტიმული.რაც მთავარია ის არის ძალიან ბედნიერი,რადგან გვერდით ჰყავს ძალიან ბევრი ადამიანი,რომლებსაც ის ძალიან უყვართ და აფასებენ მის შრომას.

სიბერე ალბათ სწორედ ის დროა,როდესაც ყველა თავის ცხოვრებას გაიხსენებს,დაფიქრდება და შეაჯამებს რაც უკეთებია კარგი და ცუდი,მიხვდება რა ადამიანია იგი,როგორი მაგალითი იყო მომავალი თაობებისთვის,როდესაც უნდა თქვა და გააკეთო ის,რისიც ახალგაზრდობაში გეშინოდა,როცა წარსულში დაშვებული შეცდომები აიღო და მოინანიო,როცა არაფერი დაგრჩენია გარდა რომ მომავალ თაობაზე იზრუნო.

მაინც რა არის ადამიანი?რომ იბადება-ტირის,გარშემომყოფთ ყველას უხარია,რომ მოკვდება კი ყველა მოთქვამს მის გარდა...სიბერე ყოველთვის ასოცირდება ჭაღარა თმასთან,დაღლილ-დანაოჭებულ კანთან და რა თქმა უნდა სიკვდილის მოახლოებასთან.სიბერე ის დროა,როცა უბრალოდ უნდა დაჯდე და დატკბე განვლილი ცხოვრების მოგონებებით,დაკარგული მეგობრების,ლამაზი დღეების,მხიარული თავგადასავლების გახსენებით.მაშინ ყველა წყენა და ტკივილი გავიწყდება ალბათ...

სიბერე ჩვენი ცხოვრების საფეხურია,რომელსაც,ისევე როგორც მის სხვა ეტაპებს აქვს საკუთარი სახე,საკუთარი ატმოსფერო და ტემპერატურა,საკუთარი სიხარული და დარდი.ყოველმა ადამიანმა იცის რომ სებერეს ახლავს ათასგვარი ტვირთი და რომ ის სიკვდილით მთავრდება.