9 აპრილი - 9 აპრილში 2012

9 აპრილს იმპერიის მართლაც გაუგონარი სისასტიკე (უმწეო
ქალებისა და მოხუცების წინააღმდეგ მიმართული ძალადობა) არავითარ
შემთხვევაში არ იყო იმპერიულ სისტემაში რაიმე მექანიზმის «უვარგისობის»
გამოვლინება; მით უმეტეს, «წინასწარ განუზრახველი ქმედება» (როგორც ეს
მოვლენა შეაფასა ე.წ. «სობჩაკის კომისიამ»). სინამდვილეში, ეს იყო უაღრესად
კარგად მოფიქრებული და პროგნოზირებული აქცია, რომელიც იმპერიის
სპეცსამსახურებმა ჩაიფიქრეს და განახორციელეს ქართულ საზოგადოებაში იმ
ცნობიერი პროცესების გამოსაწვევად, რომლებიც შემდგომ განვითარდნენ.

1989 წლის 9 აპრილი. რუსთაველზე, მთავრობის სახლის წინ თავისუფლებას,
თვითმყოფადობას მონატრებული უამრავი ადამიანი შეკრებილა. ლექსით, სიმღერითა
და ცეკვით ესახებოდათ სანუკვარი სამშობლოს განთავისუფლება. მაგრამ მტერი
ასე არ ფიქრობდა. კიდევ ერთხელ გახსნეს თბილისის კარი და მალულად
შემოუძღვნენ ტანკებსა და საგანგებოდ გაწვრთნილ კაციჭამიებს, რომელთაც
ორლესული ნიჩბები ჩამოურიგეს და ხალხის უმოწყალოდ ჩეხვა უბრძანეს. ჩუმად,
შეუმჩნევლად მოუახლოვდნენ მომიტინგეებს. ხალხში „შავლეგოსა" და „სალაღობოს"
ტკბილი ჰანგები ისმოდა და უცებ ამ ჰანგებს სასოწარკვეთის, კივილის,
ყვირილის ხმები შეერია, შეერია და იმძლავრა… სიმღერა შეწყდა, ხალხი აირია,
დაიქსაქსა, აქეთ-იქით მიაწყდა, ზოგი სად შეეფარა, ზოგი – სად… რუსთაველზე
კი დარჩა დაჩეხილი ჭადრები და კიდევ… სისხლიანი გვამები…მტერმა იფიქრა, მოვერიეთო, ჩავაქრეთო ქართველთა მგზნებარე სურვილი
თავისუფლებისა, მოვკალითო, დავჩეხეთო სამშობლოსათვის აძგერებული გულები.
მოხდა კი პირიქით. საქართველო ერთად შეიკრა, ერთი გული აძგერდა ქვეყანაში,
ყველა ერთმანეთს ამოუდგა გვერდით. რუსთაველი ყვავილებმა დაფარა.
დაღუპულთათვის პატივის მისაგებად უამრავი ხალხი მოაწყდა ტიტებით ხელში.

თავისუფლებას შეეწირნენ და შემოაბიჯა კიდეც თავისუფლებამ. ორი წლისთავზე,
1991 წლის 9 აპრილს, საქართველოს პირველმა არჩეულმა მთავრობამ ეს დღე
დამოუკიდებლობის დღედ გამოაცხადა. მალე საქართველოს დამოუკიდებლობა
მრავალმა ქვეყანამ აღიარა და იქცა 9 აპრილი ზეიმის დღედ, დღედ
გამარჯვებისა, თავისუფლებისა.