აღმასვლა...დაღმასვლა...წინსვლა...უკუსვლა...ყველაფერი შავ–თეთრია...სიჩუმე,რომელიც მაწამებს...მოგონებები,რომელსაც დიდი სიამოვნებით დავაბრუნებდი...გრძნობები,რომელსაც მარტო მე ვგრძნობ...გული,რომელიც ისე აღარ ფეთქავს,როგორც ადრე...სიცარიელე...უბრალოდ მრავალი წერტილი...

დავიღალე...ხო,დავიღალე...არ შეიძლება,რომ ოდესმე მეც დავიღალო ? ვინ რა იცის,ჩემს გულში რა ხდება ? პრინციპში ყველაფერი ისეა არეული,რომ მეც ვერაფერი გავიგე...ზოგჯერ არ გიჩნდება სურვილი,რომ ყველას და ყველაფერს გაექცე,მოშორდე ? ხო არა ? აი ასე ვარ მეც...მინდა სადმე, უკაცრიელ კუნძულზე,მარტო ჩემს ფიქრებთან დავრჩე...არავინ და არაფერი მაწუხებდეს...მინდა ისეთივე უდარდელი ვიყო,როგორიც ღრმა ბავშვობაში ! თავში ყველაფერი ტრიალებს...დავიღალე...

მომბეზრდა...ყველაფერი,რაც ხდება...რა მინდა ? არაფერი...საერთოდ აღარაფერი აღარ მინდა...ზოგჯერ მშურს სხვების...ჩემი ასაკის მოზარდებს საკმარისი დრო აქვთ გართობისთვის,დასვენებისთვის,ყველაფრისთვის,რაც მოუნდებათ...მე ? მე არაფერი მინდა...უბრალოდ დასვენება...გადავიწვი...ვეღარაფერს ვგრძნობ,ცივილიზაციას გამოვეთიშე...აღარც მეგობრები...ვგრძნობ,რომ ყველას ვკარგავ და ეს ყველაფერი დროის ბრალია ! მინდა ცოტა ხნით გაჩერდეს...სულ 1 საათით მაინც...ხანდახან მინდა თვალები დავხუჭო და აღარ გავახილო ! დავიღალე...მოდი ჩემთან უფალო !